Σχεδίαση εικόνας (Μέρος 1)
Η συνειδητή κατασκευή της σύνθεσης της εικόνας δεν μπορεί – κατά τη γνώμη μου – να μάθει κανείς απ' έξω. Ο "Χρυσός Κανόνας" και άλλοι κανόνες σχεδίασης εικόνας είναι προσπάθειες εξήγησης γιατί κάποιες φωτογραφίες ξεχωρίζουν από το σύνολο. Ωστόσο, δεν πρέπει να ερμηνευτούν ως οδηγίες για να κατασκευάσετε όλες τις φωτογραφίες σύμφωνα με αυτούς τους κανόνες.
Όλοι οι φωτογράφοι που γνωρίζω επιμένουν ότι η σχεδίαση της εικόνας τους γίνεται περισσότερο ή λιγότερο ασυνείδητα. "Από την κοιλιά", όπως λένε. Αντίθετα, όποιος χρειάζεται πολύ χρόνο σκέψης κατά τη φωτογράφηση χάνει τις καλύτερες στιγμές (ιδίως στη φωτογραφία σε συναυλίες).
Ωστόσο, πρέπει να κάνετε κάποιες στιγμές σκέψης για θέματα σχεδίασης. Και κατά την επιλογή των εικόνων σας, πρέπει να αναρωτηθείτε ποιες από αυτές ξεχωρίζουν – επειδή είναι λίγο καλύτερες από τις άλλες – και γιατί: Ποια είναι η μικρή, αλλά καθοριστική διαφορά; Όποιος αναρωτιέται αυτά τα ερωτήματα τακτικά, θα αποκτήσει το αίσθημα μιας αποτελεσματικής σχεδίασης εικόνας και θα βελτιωθεί μακροπρόθεσμα. Ο οποίος γνωρίζει για συγκεκριμένα εφέ, θα φωτογραφήσει καλύτερα στην κατάλληλη στιγμή (ασυνείδητα, εμπιστευόμενος την κοιλιά του).
7.1 Μην κόβετε τον καρπό της κιθάρας
Στη φωτογραφία συναυλιών, εμφανίζονται συχνά κάποιες τυπικές γεσταλτικές προκλήσεις. Η σωστή απεικόνιση του κιθαρίστα μαζί με την κιθάρα του είναι μέρος αυτών. Ποιος μορφότυπος εικόνας εξυπηρετεί περισσότερο αυτό το θέμα; Το κάθετο μορφότυπο με πολύ χώρο στο πλάι, όπου ο καρπός της κιθάρας απαιτεί λεπτό χώρο; Ή το οριζόντιο μορφότυπο, όπου δεν εμφανίζονται τα πόδια του καλλιτέχνη; Και μερικές φορές το τετράγωνο μορφότυπο αποδεικνώνταςται ιδανικό, ιδιαίτερα όταν η φωτογραφία έχει ληφθεί ελαφρά κλίνοντας. Πρέπει όμως να αποφύγετε το να κόβετε τις φωτογραφίες έτσι ώστε να προκύπτουν "μη-μorφoτες"; αυτές είναι μορφές που αποκλίνουν ξεκάθαρα από τους συνηθισμένους μορφότυπους (3:4, 2:3, 1:1). Κατά τη διάρκεια της επιθεώρησης τέτοιων φωτογραφιών, τον θεατή της εικόνας συνήθως τον επισκέπτει ένα αίσθημα άβολο, αφού απλά είναι "αναρμονικές", επειδή δεν είναι συνηθισμένες (και δεν ανταποκρίνονται στη συνηθισμένη αντίληψη του ανθρώπου και την ανάγκη του για οπτική αρμονία).
7.1: Όταν ο καρπός της κιθάρας αποκόβεται στη φωτογραφία (δεξιά), φαίνεται κάπως "άσχημο". Είναι καλύτερο να τον φωτογραφήσει ολόκληρο, όπως συμβαίνει στη φωτογραφία αριστερά. Εναλλακτικά, θα μπορούσατε επίσης να δημιουργήσετε μια τετράγωνη φωτογραφία από το θέμα. Nikon D3S με 2,8/24-70mm-Nikkor με εστιακό μήκος 32mm (αριστερή εικόνα) και 52mm (δεξιά εικόνα). 1/250 δευτερόλεπτο, διάφραγμα 2,8, ISO 5.000.
(Φωτογραφία © 2010: Jens Brüggemann – www.jensbrüggemann.de)
7.3: Το τετράγωνο μορφότυπο είναι μια επιλογή που μου αρέσει για τα πορτρέτα των μουσικών (κυρίως σε κιθαρίστες και τυμπανίστες), επειδή μπορώ να κόψω εύκολα τον περιττό χώρο (επικράτειας σκηνής), που συχνά δημιουργεί ενόχληση. Nikon D800 με 2,8/70-200mm-Nikkor με εστιακό μήκος 185mm. 1/250 δευτερόλεπτο, διάφραγμα 4,5, ISO 1.000.
(Φωτογραφία © 2013: Jens Brüggemann – www.jensbrüggemann.de)
7.2 Το μακρόχρονο πρόβλημα του μικροφώνου
Το μικρόφωνο με τον βάση του μικροφώνου είναι αντικείμενα τα οποία – ανάλογα με τη θέση λήψης και τον τρόπο κράτησης – είτε καλύπτουν (μερικές φορές μεγάλα) τμήματα του προσώπου των τραγουδιστών ή τραγουδιστριών, είτε ρίχνουν θολούς σκιές πάνω τους. Και τα δύο δείχνουν άσχημα στις φωτογραφίες και η εργασία του φωτογράφου συναυλιών είναι να επιλέξει μια θέση που να το αποτρέπει ή τουλάχιστον να το απομακρύνει.
Αφού συνήθως φωτογραφίζουμε από κάτω, βγαίνοντας από το χαντάκι τύπου (pressegap) προς τα πάνω (προς τους καλλιτέχνες στη σκηνή), είναι φανερό ότι το πρόβλημα του μικροφώνου εντείνεται ακόμα περισσότερο.
Υπάρχουν επίσης τρόποι κράτησης που η χειρουργήστη του τραγουδιστή (ή συχνότερα του ράπερ) καλύπτει κατά τέτοιον τρόπο το πρόσωπο του μουσικού, ώστε να μην μπορεί να δημιουργηθεί μια χρήσιμη φωτογραφία πορτρέτο. Τουλάχιστον από μια θέση που βρίσκεται μπροστά από το μουσικό ρεπερότο.
7.4: Εδώ είχα κακή τύχη: Λόγω της μπροστινής προβολής του φωτεινού προβολέα, η θέση λήψης από μπροστά (με πλάγια άποψη του προσώπου του μουσικού) δεν μου έφερε ικανοποιητικές φωτογραφίες, καθώς η σκιά στην περιοχή του στόματος και του πηγούνιού αποτελούσε εμπόδιο για να χαρακτηριστεί το πορτραίτο ως επιτυχημένο (η σκία "παραμορφώνει" έντονα το πρόσωπο του καλλιτέχνη).
Jan Delay στη συναυλία του στις 20 Αυγούστου 2010 στο Φεστιβάλ Σκηνής Ruhr στο Μπόχουμ/Βίττεν. Nikon D3S με 2,8/24-70mm-Nikkor με εστιακό μήκος 36mm. 1/2500 δ
Σημείωση: Στους τραγουδιστές που κρατούν το μικρόφωνο με το δεξί χέρι, είναι πιο επωφελές να τους φωτογραφίζετε ελαφρώς από την αριστερή μπροστινή πλευρά (από την οπτική γωνία του τραγουδιστή). Αν τους φωτογραφίζετε ελαφρώς από τη δεξιά μπροστά πλευρά (πάλι από την οπτική γωνία του καλλιτέχνη), τότε όχι μόνο το μικρόφωνο, αλλά επιπλέον και η χείρα του καλλιτέχνη θα καλύπτουν το πρόσωπό του (ή της). Για τους τραγουδιστές που είναι αριστερόχειρες, ισχύει το ίδιο, αντίστροφα.
Εικόνα 7.6: Στους δεξιόχειρες τραγουδιστές, η οπτική γωνία της φωτογραφικής μηχανής ελαφρώς αριστερά από τη μπροστινή πλευρά δεν είναι τόσο ιδανική, επειδή μαζί με το μικρόφωνο, καλύπτεται και η χειρα του τραγουδιστή μέρη του προσώπου (βλέπετε την αριστερή φωτογραφία). Μια θέση δεξιά από τον τραγουδιστή είναι τότε πιο επωφελής. Στη δεξιά φωτογραφία, βρισκόμουν σαφώς δεξιά από τον τραγουδιστή, έτσι ώστε να μπορέσω να βγάλω μια φωτογραφία προφίλ, χωρίς το μικρόφωνο να ενοχλεί. Ο Τιμ Μπεντζκο στο συναυλιακό του στις 24 Αυγούστου 2012. Nikon D4 με 1,4/85-ρικός. 1/400 δευτερόλεπτο, διάφραγμα 3,2, ISO 3.200.
(Φωτογραφία © 2012: Γιενς Μπρύγκεμαν - www.jensbrueggemann.de)
Σημείωση: Αν διαπιστωθεί ότι η θέση λήψης δεν οδηγεί σε βέλτιστα αποτελέσματα, θα πρέπει να αλλάξετε θέση, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται απώλεια πολύτιμου χρόνου. Καλύτερα να τραβήξετε λιγότερες φωτογραφίες, αλλά με καλύτερη ποιότητα (σε σχέση με τη σύνθεση της εικόνας), παρά να τραβάτε αποκλειστικά μέτριες φωτογραφίες.
7.3 Φωτογράφιση λεπτομερειών
Οι φωτογράφοι συναυλιών επικεντρώνονται συνήθως μόνο στη φωτογραφία των (πιο γνωστών) αστέρων. Στην καλύτερη περίπτωση, φωτογραφίζεται και η μπάντα συνολικά. Και τα δυο είναι απολύτως σωστά από την άποψη εμπορικής-συντακτικής χρήσης των φωτογραφιών. Οι εκδόσεις δε ρωτούν για τη δεύτερη ή τρίτη σειρά των καλλιτεχνών, αλλά απαιτούν αποκλειστικά τα πιο γνωστά ονόματα του μουσικού χώρου.
Ωστόσο, οι δυνατότητες πώλησης μπορούν να διευρυνθούν σημαντικά, αν τραβάτε επιπλέον και ατμοσφαιρικές φωτογραφίες από το τι συμβαίνει πάνω και πίσω από τη σκηνή και από τη συναυλιακή αίθουσα.
Ειδικά οι φωτογραφίες λεπτομερειών, όπως για παράδειγμα τα μουσικά όργανα, είναι κατάλληλες για να δημοσιευτούν με κάποιον (πιο αντικειμενικό) τρόπο. Είτε ως απεικόνιση των συναυλιών γενικότερα, είτε ως εξώφυλλο CD ή ακόμα και γενικά ως σύμβολο για (τη μουσική που αντιπροσωπεύεται από το απεικονιζόμενο μουσικό όργανο). Για παράδειγμα, μια ηλεκτρική κιθάρα αντιπροσωπεύει το διεθνώς γνωστό σύμβολο της ροκ μουσικής.
Εικόνα 7.7: Οι λεπτομέρειες μπορεί να αποκαλύπτουν κάτι περισσότερο από το "σύνολο". Επιπλέον, συχνά μπορούν να είναι πολύ πιο εύκολο να "ασημιστούν", καθώς είναι πιο παντού χρήσιμες από τα πορτρέτα μουσικών (όμως όχι στο συντακτικό τμήμα, εκεί τα πορτρέτα μουσικών είναι φυσικά πιο επιθυμητά από τα αφηρημένα φωτογραφίες λεπτομερειών). Nikon D3S με 1,4/85-ρικός. 1/160 δευτερόλεπτο, διάφραγμα 2,2, ISO 1250.
(Φωτογραφία © 2011: Γιενς Μπρύγκεμαν - www.jensbrueggemann.de)
7.4 Αιχμάλωτη την έκφραση των καλλιτεχνών
Η φωτογραφία συναυλιών είναι φωτογραφία δράσης. Φωτογραφίες μιας εντυπωσιακής παράστασης και ακροβατικών χορευτικών είναι εξίσου επιθυμητές με ατμοσφαιρικές λήψεις με υπέροχα εφέ φωτισμού στο παρασκήνιο. Ωστόσο, οι καλοί φωτογράφοι θα πρέπει επίσης να προσέχουν να αιχμαλωτίζουν κάποιες φορές το πρόσωπο των συμμετεχόντων, καθώς αυτό αποδίδει συχνά περισσότερα από χίλιες λέξεις.
Εικόνα 7.8: "Ουπς ... Μήπως έπεσα έξω εκεί;" φαίνεται να αναρωτιέται ο κιθαρίστας στο φεστιβάλ Bochum Total . Η έκφραση του προσώπου των καλλιτεχνών ανάσαναει τη συναυλιακή φωτογραφία γίνεται αλληλεπίδραση και ενδιαφέρουσα. Θα ήταν ανήθικο και βαρετό αν όλοι οι μουσικοί στις συναυλίες τους ήταν μόνο ψύχραιμοι και αδιάφοροι στη σκηνή. Nikon D800 με 2,8/70-200-ρικός. 1/500 δευτερόλεπτο, διάφραγμα 4,5, ISO 800.
(Φωτογραφία © 2013: Γιενς Μπρύγκεμαν - www.jensbrueggemann.de)
Γνήσια χαρά και ενθουσιασμό για το χειροκρότημα από τους θαυμαστές, συγκεντρωμένο παιξίματα κιθάρας, μια ανακουφισμένη έκφραση προσώπου ή ενθουσιώδες βύθισμα στην μουσική είναι όλες στιγμές που αξίζει να τυπωθούν φωτογραφικά.
Εικόνα 7.9: Με πόση αφοσίωση η Cecilia Bartoli (εδώ στη συναυλία της Φιλαρμονικής του Βερολίνου την 17η Νοεμβρίου 2007) εκτελεί τις εμφανίσεις της, μπορείτε να το δείτε αρκετά καλά σε αυτήν τη λήψη. 
(Φωτογραφία © 2007: DAVIDS/Sven Darmer - www.svendarmer.de)
Σημείωση: Η φωτογραφία συναυλιών ζει όχι μόνο από μια υπέροχη χορογ
7.5 Διατηρήστε την επαφή με τον καλλιτέχνη
Οι φωτογραφίες ατόμων (και ιδιαίτερα φωτογραφίες διάσημων όπως μουσικοί) έχουν τη μεγαλύτερη ένταση όταν ο ή η απεικονιζόμενος κοιτάζει κατευθείαν στην κάμερα. Για τον θεατή της εικόνας φαίνεται σαν να τον κοιτάει ο μουσικός. Έτσι, η άμεση ματιά στην κάμερα είναι μια ευτυχής σύμπτωση και αντιμετωπίζεται εξίσου με χαρά και ένταση από κάθε φωτογράφο συναυλιών (μια τέτοια ματιά δεν διαρκεί ποτέ περισσότερο από ένα κομμάτι δευτερολέπτου).
Ωστόσο, θα πρέπει να αποφεύγουμε αποφασιστικά να ζητούμε ενεργά την άμεση ματιά, για παράδειγμα με το να χαιρετάμε τον καλλιτέχνη στη σκηνή ή να κάνουμε κάτι άλλο για να τραβήξουμε την προσοχή, καθώς κάτι τέτοιο ενοχλεί και αποσπά την προσοχή από τους μουσικούς. Αν αυτό οδηγήσει σε προσωρινή διακοπή της ιδανικής εκτέλεσης της συναυλίας ή σε άλλη διαταραχή, ο φωτογράφος θα έρθει αντιμέτωπος με την ασφάλεια (αν παρατηρηθεί η διαταραχή).
Εικόνα 7.12: Πάντα ένα από τα υψηλά σημεία είναι όταν κάποιοι μουσικοί κοιτάζουν κατευθείαν προς τον φακό της κάμερας. Αυτή η επαφή έχει λίγο προσωπικό, και τελικά ο μουσικός κοιτάζει και τον μελλοντικό θεατή της φωτογραφίας απευθείας στα μάτια. Η έκπληξη και η χαρά στο πρόσωπο αυτού του καλλιτέχνη προέρχεται από το ότι γι' αυτή τη συναυλία είχα χρησιμοποιήσει τη Nikon D4 με το αντίστοιχα βαμμένο φακό μου Nikon 1,4/85χιλ. 1/1600 δευτερόλεπτα, διάφραγμα 2,0, ISO 2500.
(Φωτογραφία © 2012: Jens Brüggemann – www.jensbrueggemann.de)
Εικόνα 7.13: Ο τραγουδιστής Roger Hudgson στη συναυλία του στο Admiralspalast του Βερολίνου στις 14 Μαΐου 2013. Οι μουσικοί στη σκηνή πρέπει να έχουν συχνά άμεση επαφή με το κοινό για να δουν τις αντιδράσεις. Συνέβαινε όμως και να περάσει η ματιά τους από ορισμένους φωτογράφους. Canon EOS-1D X με EF 2,8/400mm. 1/250 δευτερόλεπτο, διάφραγμα 2,8, ISO 2.500.
(Φωτογραφία © 2013: DAVIDS / Sven Darmer – www.svendarmer.de)
Σημείωση: Εάν προκύψει η ευκαιρία να κοιτάξει ένας από τους μουσικούς σας κατευθείαν στην κάμερα, τότε σίγουρα κρατήστε αυτή τη στιγμή, ακόμα και αν δεν είναι όλα τα "συστατικά" της φωτογραφίας τέλεια. Καλύτερα ένας μη τέλειος κομμένος κομμάτι ή μια υπο-τέλεια έκθεση παρά η χαμένη ευκαιρία για μια φωτογραφία με τον αστέρα να κοιτάει απευθείας στην κάμερά σας.
7.6 Φωτογράφιση κατά την εφαρμογή ομίχλης
Η ομίχλη και η φωτισμός πηγαίνουν χέρι-χέρι σε συναυλίες. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι το φως σε ένα δωμάτιο απαλλαγμένο από σκόνη και ομίχλη δεν είναι ορατό (μόνο όταν το φως φτάσει σε ένα αντικείμενο). Τα εντυπωσιακά φωτεινά ακτίνες που είναι τόσο χαρακτηριστικές στις συναυλίες δεν θα υπήρχαν αν δεν λειτουργούσαν πάντα οι μηχανές ομίχλης. Μόνο τότε το φως θα έρχεται στο προσκήνιο όπως του αξίζει! Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι είμαστε εξαρτημένοι από την ομίχλη (για να έχουμε εντυπωσιακές σκηνές), αλλά πρέπει επίσης να προσέχουμε ώστε η ομίχλη να μην καλύψει τους μουσικούς και να μας εμποδίσει να έχουμε καθαρή όραση των καλλιτεχνών.
Εικόνα 7.14: Οι Blackmail στη συναυλία τους στις 12 Ιουλίου 2013. Πορτρέτο του τραγουδιστή στην τελευταία στιγμή: Όταν η ομίχλη αρχίζει να εισέρχεται και να καλύπτει τα μέλη της μπάντας, τότε εμείς οι φωτογράφοι μπορούμε μόνο να περιμένουμε - μέχρι να εκδηλώνονται ξανά οι ομίχλες. Εδώ μόλις κατάφερα να τραβήξω μερικά σναπς, μέχρι που και εμένα η ομίχλη μου έκλεισε την σαφή όραση. Συνήθως η αλλαγή του τραγουδιστή μιας μπάντας σημαίνει ότι έχει προβλήματα αποδοχής από τους οπαδούς. Διαφορετικά με τους Blackmail: Ο τραγουδιστής Mathias Reetz είναι μέλος από το 2010 και η μπάντα («Ο πιο γνωστός μυστικός tip Indie-Rock στη Γερμανία»; ιδρύθηκε το 1994) είναι πιο ζωντανή από ποτέ, όπως απέδειξε στο επιτυχημένο Freiluftfestival Bochum Total- το καλοκαίρι του 2013! Nikon D800 με 2,8/70-200-mm-Nikkor στη χρησιμοποιούμενη εστιακή απόσταση 200mm. 1/320 δευτερόλεπτο, διάφραγμα 5,6, ISO 800.
(Φωτογραφία © 2013: Jens Brüggemann – www.jensbrueggemann.de)
7.7 Εμφανίζοντας την αρχή των φωτεινών ακτίνων
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το lightshow σε μια συναυλία δεν θα είχε τόσο μεγάλη σημασία στο πλαίσιο της χορογραφίας αν δεν διευκολυνόταν επίσης από τη χρήση ομίχλης για την ορατοποίηση των φωτεινών ακτίνων. Οι φωτογραφίες στις οποίες βλέπουμε κυρίως τα φωτεινά ακτίνες αλλά δεν δείχνουν την αρχή των φώτων, φαινονται «άφτιστες» και «ατελείς».
Ο θεατής (ασυνείδητα) περιμένει να βλέπει (στις φωτεινές ακτίνες) επίσης τα προβολείς ως τον τόπο προέλευσης στις φωτογραφίες. Έτσι, πρέπει να προσέξετε τη σύνθεση της εικόνας!
Εικόνα 7.15: Δείχνει άσχημα όταν οι φωτεινές ακτίνες δεν εμφανίζονται από την αρχή τους (την πηγή φωτός). Φωτογραφίες που ειναι αποκόψεις φαίνονται κάπως «εκνε
7.9 Μην ξεχάσετε την ομαδική φωτογραφία της μπάντας
Δεν είναι και τόσο εύκολο να πραγματοποιηθεί, αλλά είναι σχεδόν αναγκαίο να χωρέσουμε όλα τα μέλη της μπάντας σε μια (ομαδική) φωτογραφία.
Συχνά, μόνο οι "καρποί" ή "καρποίνες" των μπαντών φωτογραφίζονται από τους δημοσιογράφους. Σε αυτό το σημείο στον τύμπανο, ακριβώς μπροστά από το αστέρι, υπάρχει πάντα έντονη συνωστισμένη κίνηση και μάχη για την καλύτερη θέση λήψης φωτογραφίας.
Ωστόσο, οι φωτογραφίες ολόκληρης της μπάντας έχουν την ιδιαίτερη αξία τους, και αυτό δεν ισχύει μόνο όταν υπάρχουν νέες προσθήκες. Προσπαθήστε λοιπόν, σε κάθε συναυλία, τουλάχιστον μία φορά να τραβήξετε μια επιτυχημένη (ολική) ομαδική φωτογραφία της μπάντας!
Σχεδιαστικά, αυτό είναι πάντως μια πρόκληση, καθώς οι μουσικοί δεν εμφανίζονται αναγκαστικά τακτοποιημένοι σε σειρά (εξαίρεση για παράδειγμα: Kraftwerk; αλλά και πολλά συγκροτήματα αγοριών και κοριτσιών, όπου η χορευτική χορογραφία απαιτεί μια συγκεκριμένη τάξη κατά την εμφάνιση).
Εικόνα 7.17: Πολλές ομάδες έχουν 1 ή 2 πιο σημαντικά μέλη, ενώ οι υπόλοιποι μουσικοί αλλάζουν συχνά (παράδειγμα: BAP). Συνήθως είναι αρκετό να φωτογραφίσουμε τον μπροστινό. Οι φωτογραφίες των άλλων μελών της μπάντας (ή ακόμη και των φιλοξενούμενων μουσικών) συνήθως δεν μπορούν να πωληθούν (σε συντακτικά κλπ.). Υπάρχουν όμως και ομάδες όπου πρέπει να προσπαθήσουμε να φωτογραφήσουμε όλα τα μέλη, προτιμητέον σε μια μόνο φωτογραφία. The Temptations (εδώ σε συναυλία στο Βερολίνο στις 2 Νοεμβρίου 2007) ανήκουν σίγουρα σε αυτές, ακόμα και αν η αρχική τους σύνθεση από τη χρονιά ίδρυσής τους το 1960 δεν υφίσταται πια. Στην Ευρωπαϊκή περιοδεία του 2007 συμμετείχαν ο Otis Williams (ως μόνο ιδρυτικό μέλος), ο Ron Tyson Terry Weeks, ο Walter Herndon και ο Bruce Williamson. Οι The Temptations εισήχθησαν στο Hall of Fame των Φωνητικών Ομάδων το 1999.
(Φωτογραφία © 2007: DAVIDS/Sven Darmer – www.svendarmer.de)
Εικόνα 7.18: Όταν τα μέλη της ομάδας κινούνται τόσο δυναμικά όπως οι Culcha Candela (εδώ στη συναυλία τους στις 20 Αυγούστου 2011 στο Zeltfestival Ruhr στο Bochum/Witten), τότε δεν είναι τόσο εύκολο να τραβήξετε μια φωτογραφία, όπου φαίνονται όλα τα 6 μέλη της μπάντας (και στη συνέχεια και προτιμητέον χωρίς να είναι καλυμμένοι από άλλους μουσικούς/χορευτές). Η τρέχουσα σύνθεσή τους αποτελείται από τους Johnny Strange, Itchyban, Larsito, Mr. Reedoo, Don Cali και DJ Chino (πίσω δεξιά στη φωτογραφία). Nikon D3S με 4,0/24-120-mm-Nikkor στην χρησιμοποιούμενη εστιακή απόσταση 24mm. 1/400 δευτερόλεπτο, διάφραγμα 4,0, ISO 3.200.
(Φωτογραφία © 2011: Jens Brüggemann – www.jensbrueggemann.de)
Σημείωση: Σε πολλές συναυλίες, η μπάντα αποχαιρετά το τέλος της, παίρνοντας αγκαλιά και στέκοντας σε σειρά μπροστά στο κοινό. Ένα ιδανικό θέμα για μια φωτογραφία με όλη την μπάντα. Ωστόσο, μόνο σε εξαίρεση θα είναι δυνατόν να φωτογραφήσουμε τα τελευταία τραγούδια (π.χ. σε φεστιβάλ υπαίθρου). Το κανονικό σενάριο σε συναυλίες εξακολουθεί να είναι ότι ως φωτογράφοι μπορούμε να φωτογραφίσουμε μόνο κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων τραγουδιών.
7.10 Και μην ξεχάσετε τον ντράμερ
Ένα μέλος της μπάντας που συχνά λησμονείται από τους φωτογράφους: ο ντράμερ! Αυτό οφείλεται πιθανώς στο γεγονός ότι περνά ολόκληρο το χρόνο καθισμένος πίσω από το "συλλεκτικό του όργανο" και σε αντίθεση με τα άλλα μέλη της μπάντας δεν έχει τη δυνατότητα να βγει στο προσκήνιο στη σκηνή. Οι ντράμερ ασχολούνται με συγκέντρωση και αποτελεσματικότητα με τη δουλειά τους - συνήθως χωρίς "σόου" (εκτός από εντυπωσιακά ντραμ-σόλο).
Σχεδόν πάντα είναι φωτογενείς - σε πλήρη σωματική ενέργεια - γι' αυτό και πρέπει πάντα να προσέχετε να φωτογραφίζετε και αυτά τα σημαντικά μέλη της μπάντας στις συναυλίες.
Εικόνα 7.19: Οι ντράμερ ανήκουν στα πιο λίγο φωτογραφημένα μέλη των μπαντών. Ούτε καν "κρύβονται" σχεδόν πάντα στο πίσω μέρος της σκηνής. Εδώ κατάφερα να "τσακίσω" τον ντράμερ Sami Osala από τους Sunrise Avenue (φινλανδικό ροκ συγκρότημα με ρομαντικές μπαλάντες). Nikon D4 με 1,4/85-mm-Nikkor. 1/250 δευτερόλεπτο, διάφραγμα 2,2, ISO 3.200. Προτεραιότητα διαφράγματος (αυτόματη χρονοστάθμιση).
(Φωτογραφία © 2012: Jens Brüggemann – www.jensbrueggemann.de)
