Hier een overzicht van de verschillende hoofdstukken:
Deel 01 - "Droomberoep" concertfotograaf?
Deel 02 - Juridische vraagstukken
Deel 03 - Bijzonderheden van concertfotografie
Deel 04 - Het gedrag in de "Graben"
Deel 05 - De juiste uitrusting voor concertfotografen
Deel 06 - Tips en trucs van (concertfotografie-) professionals
Deel 07 - Beeldvorming (Deel 1)
Deel 08 - Beeldvorming (Deel 2)
Deel 09 - Aanbevolen camerainstellingen
Deel 10 - De opvolging
In de concertfotografie zijn wij fotografen - om redenen van persvrijheid, verslaggeving, om marketingredenen, enz. - slechts "gedoogd". We zijn niet geliefd bij iedereen: niet bij de muzikanten, hun management, de organisator, de beveiliging of de fans in het publiek. Dat is ook, op zijn minst bij nadere beschouwing, begrijpelijk:
De muzikanten zijn niet echt enthousiast wanneer we in de gracht direct naast hen (vaak zijn de muzikanten "binnen handbereik") te werk gaan. Stel je voor dat je voor publiek een toespraak moet houden of een concert moet geven en er zijn diverse fotografen direct voor je aan het werk. Dat stoort, dat leidt af!
De managers houden ook niet echt van ons (tenzij ze actuele foto's van hun "beschermelingen" nodig hebben). We zouden namelijk foto's kunnen maken (en publiceren!) die het management niet goedkeurt (onvoordelige poses van de artiesten, zichtbare zweetvlekken, een grimmige gezichtsuitdrukking, enz.). Het management wil het liefst alles onder controle houden om negatieve verslaggeving (waar ook ongunstige foto's toe behoren) te voorkomen. Dat is echter niet mogelijk bij persfotografen; en daarom zien ze ons als een noodzakelijk kwaad en niet als ondersteuners bij het bekend maken van hun onder contract staande muzikanten.
De organisatoren zouden ook blij zijn als we er niet zouden zijn, want we bezorgen hen "werk" (met betrekking tot organisatorische zaken). Vanwege ons moeten aanvragen worden verwerkt en gecontroleerd, accreditaties worden verleend, persgracht-lestickets worden afgedrukt en uitgedeeld, en nog veel meer.
En ook de beveiliging in de gracht ziet ons als lastpakken. Want we maken hun taak om voor de veiligheid te zorgen een beetje ingewikkelder.
En last but not least storen we - onvrijwillig - ook het concertgenot van veel toeschouwers, in ieder geval die op de eerste rijen, aan wie we het zicht belemmeren. En zelfs als we niemand het zicht belemmeren, bijvoorbeeld omdat het podium verhoogd is, leiden we door onze verplaatsingen etc. af van wat er eigenlijk op het podium gebeurt.
Afbeelding 4.1: Culcha Candela op 20 augustus 2011 tijdens het Zeltfestival Ruhr in Bochum/Witten. Hier is duidelijk te zien zijn de persgracht, waar zich aan het andere einde nog een paar fotografen bevinden, terwijl wij anderen al door de beveiliging naar buiten zijn geleid (vaak was het misschien toepasselijker om te zeggen 'weggejaagd'). Ik maakte de foto als het ware bij een 'laatste blik terug', als laatste kans op een foto van de situatie. En meteen daarna werden ook de andere fotografen uit de gracht 'geleid'.
Soms is het toegestaan dat de fotografen na de eerste drie nummers (waar foto's mogen worden genomen) de rest van het concert onder het publiek mogen blijven. Dit altijd wel onder de voorwaarde dat de camera ingepakt in de fototas blijft. Nikon D3S met 4,0/24-120-mm-micro-Nikkor, bij gebruikte brandpuntsafstand 24mm. 1/60 seconde, diafragma 4,0, ISO 3200.
(Afbeelding © 2011: Jens Brüggemann - www.jensbrueggemann.de)
Afbeelding 4.2: Als het podium slechts minimaal hoger is dan de persgracht, is het perspectief voor ons fotografen gunstiger, omdat we niet alle foto's zo van onderaf hoeven te nemen. We belemmeren echter wel aanzienlijk meer het zicht van de fans op de eerste rijen naar de artiesten toe. H-Blockx op 31 augustus 2010. Nikon D3S met 2,8/24-70-mm-micro-Nikkor, bij gebruikte brandpuntsafstand 24mm. 1/200 seconde, diafragma 2,8, ISO 5000.
(Afbeelding © 2010: Jens Brüggemann - www.jensbrueggemann.de)
4.1 Onopvallend handelen
Om de bovengenoemde redenen is het natuurlijk verstandig om zo onopvallend mogelijk te handelen in de persgracht! We willen immers niemand storen. We moeten altijd in gedachten houden dat we "bevoorrecht" zijn, omdat we - al is het maar voor een korte tijd - gratis toegang hebben tot het evenement. En dat nog op een exquise positie, heel dicht bij de muzikanten, recht voor het podium.
Maar de "sterren" zijn de muzikanten, dat mogen de fotografen nooit vergeten! Ik heb helaas al fotografen ("showmannen") meegemaakt die - in extase, in feeststemming - zichzelf hebben "gevierd" in de persgracht door zich om te draaien naar het publiek, in een overwinningspose "selfies" van zichzelf (met de muzikanten op de achtergrond) hebben genomen en deze zelfportretten vervolgens onmiddellijk hebben geplaatst op Facebook of andere "sociale" netwerken. Eigenlijk best gênant ...!
Gevestigde, ervaren concertfotografen zouden zoiets nooit doen. Want voor hen draait het om buitengewone, kwalitatief hoogwaardige foto's van het concert te maken. En een betrouwbare zakenpartner te zijn voor de muziekindustrie, die onopvallend, efficiënt en goed zijn werk doet. Een prettige (en in de persgracht ook "onopvallende") samenwerking is de voorwaarde dat het volgende accreditatieverzoek bij komende concertevenementen opnieuw positief wordt beantwoord. Een fotograaf daarentegen die onaangenaam en storend overkomt, zal niet snel weer geaccrediteerd worden, vooral omdat een dergelijk gedrag zich ook binnen de muziekscene zal verspreiden en zo ook andere organisatoren zal informeren over de "zwarte schapen" binnen de fotografengemeenschap.
Afbeelding 4.3: Jan Delay met band (en verschillende concertfotografen) op 20 augustus 2010 bij het Zeltfestival Ruhr. Een artiest tijdens het concert heeft oogcontact met het publiek nodig om de reacties te zien (of ze "meefeesten" of de vonk nog niet is overgesprongen). Dat is zeer belangrijk om adequaat te kunnen handelen en om een professionele show te kunnen neerzetten. Fotografen die zich te opvallend gedragen, zouden alleen maar afleiden, mogelijk de artiest nerveus maken en uiteindelijk de kwaliteit van het concert beïnvloeden. Nikon D3S met 2,8/24-70-mm-micro-Nikkor, bij gebruikte brandpuntsafstand 24mm. 1/250 seconde, diafragma 3,5, ISO 5000.
(Afbeelding © 2010: Jens Brüggemann – www.jensbrueggemann.de)
Afbeelding 4.4: Veel enthousiaste (betalende!) fans (hier bij het Culcha Candela-concert op 20 augustus 2011) staan achter ons concertfotografen. Ze kijken uit naar het optreden van hun idolen en willen het concert zo ongestoord mogelijk beleven. Het spreekt voor zich dat wij fotografen zo onopvallend mogelijk in de fotoput moeten opereren!
Dit betekent bijvoorbeeld dat men niet onnodig het zicht op het podium mag versperren en regelmatig van positie moet veranderen, zodat men niet de hele tijd voor dezelfde toeschouwers staat (en hun zicht - op zijn minst gedeeltelijk - beperkt). Nikon D3S met 4.0/24-120mm-Nikkor, bij gebruikte brandpuntsafstand van 24mm. 1/320 seconde, diafragma 4.0, ISO 3200.
(Foto © 2011: Jens Brüggemann – www.jensbrueggemann.de)
Conclusie: Eigenlijk vanzelfsprekend, en toch zijn er af en toe fotografen te zien die zo brutaal zijn en zich er niet aan houden: Bij het fotograferen in de fotoput moeten de concertfotografen zo onopvallend mogelijk te werk gaan. Het doel is om de show die zich op het podium (en niet ervoor) afspeelt niet te verstoren. Voor de professionele muzikanten (en hun management en concertorganisatoren) draait het erom op deze manier hun inkomen te verdienen. Daarvoor moet de show zo soepel mogelijk verlopen. Fotografen die storend opvallen, hinderen de professionals bij het verdienen van hun inkomen - en dat ze daar geen plezier aan beleven, is, denk ik, begrijpelijk.
De toeschouwers daarentegen willen ook een geweldige show zien. Ze willen een paar mooie uren beleven en hebben daar (veel) voor betaald. Ze willen hun idolen live op het podium beleven - en geen zichzelf profilerende fotografen.
4.2 Collegiaal gedrag
Omdat er meestal relatief weinig ruimte is voor fotografen in de fotoput (en niet zelden genoeg "struikelblokken" op de onverlichte vloer liggen), de lichtomstandigheden zo extreem moeilijk en onvoorspelbaar zijn (zie vorige tutorial, hoofdstuk 3.3) en bovendien de fotografietijd zo sterk beperkt is (meestal tot de eerste drie nummers) (- tijdsdruk!), voelen de meeste concertfotografen zich totaal "opgejaagd", want het is de bedoeling om binnen korte tijd en ondanks de moeilijke omstandigheden op zijn minst een paar geslaagde foto's te maken.
Deze druk is overigens des te groter wanneer het inkomen verdiend wordt met fotografie en de fotograaf het zich niet kan veroorloven om zonder bruikbare ("afdrukbare") resultaten naar de redactie te komen.
Dit gejaagde gevoel leidt er niet zelden toe dat de anders zo vriendelijke en terughoudende, soms zelfs eerder verlegen te noemen fotograaf, bij binnenkomst in de fotoput, verandert in een "verscheurend beest" dat met elleboogwerk zijn veelbelovende positie verdedigt en gedurende de voortgang van het concert nieuwe posities aan de rand van het podium zonder rekening te houden met andere fotografen die daar al fotograferen, "herovert".
Maar zoals zo vaak in het leven: Een vriendelijk, collegiaal gedrag werpt uiteindelijk meer vruchten af dan de "eenzame wolf" tactiek. Men komt elkaar immers meerdere keren in het leven tegen (dit geldt met name in de concertfotografie), en als men bij het begin van het concert collega's ontmoet met wie men vriendschappelijk verbonden is, is dat zeker aangenamer dan wanneer men vanwege duwen bij het laatste concert boos wordt aangekeken en moet vrezen nu zelf degene te zijn die van andere fotografen geen begrip kan verwachten.
Conclusie
Dus: Gedraag je collegiaal, uiteindelijk kom je daarmee verder dan met roekeloos gedrag! En als je (net zoals mij al eens overkomen is) een pijnlijke klap op je hoofd krijgt van de lens van je buurman, neem dan niet automatisch aan dat dit met opzet gebeurde. Het kan ook zijn dat de fotograaf zo verdiept was in het beeldvormingsproces dat de tweede camera tijdens het zwaaien of het wisselen van de lens per ongeluk een te grote boog beschreef.
Afbeelding 4.5: Deze foto is genomen tijdens een optreden van Sunrise Avenue op 27 augustus 2012. Voorbeeldig zijn de twee fotografen op de voorgrond, die genoeg ruimte laten zodat elk van hen ongestoord kan fotograferen. Echter, niet altijd zijn de fotografieomstandigheden in de fotoput zo "comfortabel" als hier: Vaak heerst er een dichte, ongemakkelijke drukte. Vast heeft elke concertfotograaf ooit een elleboog in de zij gekregen of een objectief tegen het hoofd - Per ongeluk natuurlijk, maar daarom niet minder pijnlijk. Dan is het belangrijk om kalm te blijven en voor de resterende tijd te blijven fotograferen; de hoofdwond kan immers ook nog een paar minuten later worden verzorgd. Want als je geslaagde, buitengewone foto's van het concert meebrengt, doet de wond meteen veel minder pijn! Nikon D4 met 2.8/14-24mm-Nikkor bij gebruikte brandpuntsafstand van 14mm. 1/500 seconde, diafragma 2.8, ISO 4000.
(Foto © 2012: Jens Brüggemann – www.jensbrueggemann.de)
4.3 (Veiligheids-) Richtlijnen in acht nemen
Bij accreditering krijgen fotografen van de evenementenorganisator vaak een informatieblad of op zijn minst mondelinge instructies over wat wel en niet is toegestaan bij het fotograferen tijdens het concert. Houd je hieraan!
Typische (veiligheids-) instructies zijn bijvoorbeeld:
Wanneer mogen de fotografen de fotoput betreden (meestal slechts enkele seconden voor aanvang van het concert). Hoe lang (3 nummers?) mogen de fotografen fotograferen? Het gebruik van flitslicht tijdens het concert is verboden. Zijn alleen specifieke standpunten toegestaan of mogen de fotografen vrij in de fotoput bewegen? Het gebruik van het podium om de camera op te steunen tijdens het fotograferen is verboden. Spullen (jassen, camerarugzakken, etc.) mogen niet op het podiumrand of op boxen worden gelegd.
De beveiliging heeft bevoegdheid en kan - naar aanleiding van de actuele situatie, bijvoorbeeld in geval van noodsituaties of om veiligheidsredenen - de vooraf verleende bevoegdheden van de fotografen tijdelijk verder beperken. Fototassen mogen ook niet op de grond worden gezet (struikelgevaar voor andere fotografen!). Zaklampen in de fotoput mogen niet worden gebruikt. Na het fotograferen moeten alle fotografen gezamenlijk de evenementruimte verlaten. Als ze hun camera's inleveren, mogen ze vervolgens gratis de rest van het concert bijwonen (maar niet meer in de fotoput, maar in het publiek). Etc. (Er zijn veel richtlijnen en veiligheidsinstructies; hier heb ik slechts een paar typische genoemd). Als er beperkingen zijn, komt dit meestal doordat er rekening moet worden gehouden met veiligheidsaspecten of omdat de evenementorganisator strenge richtlijnen heeft gekregen van de muzikanten respectievelijk hun management over wat de fotografen wel en niet mogen doen. In het eerste geval, wanneer het gaat om de veiligheid en een vlot verloop van het concert, spreekt het voor zich dat deze instructies moeten worden opgevolgd. Niemand wil waarschijnlijk verantwoordelijk zijn voor het belemmeren van hulpverleners bij het redden van gewonden door zijn of haar schuld.
In het tweede geval gebiedt de eerlijkheid dat we ons aan de richtlijnen houden, om de evenementorganisator, die in dit geval quasi als buffer tussen de fotografen en de muzikanten staat, niet in de problemen te brengen. Hij is uiteindelijk verantwoordelijk tegenover de muzikanten en hun managers, en als de fotografen zich niet aan de regels houden, zullen de muzikanten of het management de organisator contractbreuk verwijten (en indien nodig schadevergoeding eisen of een eerder overeengekomen boete opeisen).
Aangezien de fotografen met de evenementenorganisator een contractuele relatie aangaan, want niets anders is de accreditatie onder voorwaarden, kan alleen deze ervoor zorgen dat er zoals afgesproken in de fotoput (of op het hele concertterrein) wordt gehandeld. Muzikanten en management daarentegen zullen de evenementenorganisator contractbreuk verwijten wanneer bijvoorbeeld de fotografen zich anders gedragen dan tussen muzikant/management en evenementenorganisator was overeengekomen, omdat hij nu eenmaal verantwoordelijk is voor wat er tijdens het concert gebeurt:
Standaard contractuele relatie:
Muzikant/Management <-> Concertorganisator <-> Concertfotografen
Houd er dus rekening mee dat concertorganisatoren slechts de strikte voorschriften van de muzikanten of hun management uitvoeren. Of om redenen van organisatie of veiligheid extra voorschriften aan de fotografen opleggen. Bij overtredingen kunnen de fotografen dit niet op eigen houtje "op zich nemen", maar hiermee direct schade toebrengen aan de concertorganisator. En daarmee aan degene die op een gegeven moment weer concerten organiseert en waar wij fotografen dan opnieuw om (gratis) accreditatie moeten vragen ...
Afbeelding 4.6: Tokio Hotel met zanger Bill Kaulitz op 05 april 2007 in Warschau. Het woord "fan" komt van "fanatisch" en het is dus duidelijk dat muzikanten er vaak op letten dat het publiek niet te dichtbij kan komen, want veel fans zijn al eens het podium op geklommen om hun idool aan te raken, een knuffelbeest persoonlijk te overhandigen of om hem of haar te omhelzen. Hierdoor kan de artiest wel eens van zijn stuk gebracht worden en de gedetailleerd geplande show onderbroken worden. Om dit te voorkomen, moet de concertorganisator het voorkomen van dergelijke gevaren in zijn veiligheidsplan opnemen (en dit ook daadwerkelijk in de praktijk brengen). Ook wij fotografen moeten ons hieraan houden, want veiligheid en het vlotte verloop van de show hebben prioriteit!
(Foto © 2007: DAVIDS/Sven Darmer – www.svendarmer.de)
Afbeelding 4.7: De H-Blockx (met zanger Henning Wehland bij de microfoon direct voor de persfotografen) tijdens hun concert op 31 augustus 2010 op het Zeltfestival Ruhr in Bochum/Witten. Wanneer het contact tussen muzikanten op het podium en fotografen in de perskuil zo nauw is, is het begrijpelijk dat de fotografen zich strikt moeten houden aan de veiligheidsinstructies die worden verstrekt door de organisator bij de accreditatie! Het zou bijvoorbeeld ondenkbaar zijn als een fotograaf tijdens dit concert zijn of haar cameratas op de rand van het podium zou leggen om de objectiefwissel sneller en gemakkelijker te kunnen uitvoeren ... Nikon D3S met 2,8/24-70-mm-Micro-Nikkor, bij gebruikte brandpuntsafstand 26mm. 1/320 seconde, diafragma 2,8, ISO 5000.
(Foto © 2010: Jens Brüggemann – www.jensbrueggemann.de)
4.4 Instructies van beveiliging opvolgen
Zelfs als de concertorganisatoren proberen de fotografen vooraf zoveel mogelijk informatie en richtlijnen over hun gedrag tijdens het concert te geven, kunnen ze toch niet in de toekomst kijken en alle gebeurtenissen tijdens het concert tot in detail plannen.
Om flexibel te kunnen reageren op onverwachte gebeurtenissen (zoals paniek onder enkele fans in de zaal, flauwtes, rookontwikkeling, het gooien van voorwerpen vanuit het publiek, bestorming van het podium, enz.) en tegemoet te komen aan de (veiligheids-)belangen van de concertorganisatoren, wordt bij de accreditatie altijd benadrukt dat de beveiliging, die het verloop gedurende het hele concert overziet, absolute bevoegdheid heeft en dat alle fotografen zich hier strikt aan moeten houden.
Opmerking
"Zoals al eerder vermeld, is de beveiliging een verlengstuk van de organisator, die het huisrecht heeft. In die zin is het woord van de beveiliging wet, of je het nu leuk vindt of niet.
Om praktische redenen is het meestal niet mogelijk en ook niet zinvol dat de beveiliging hun instructies motiveert. Daarom lijkt het vaak alsof de beslissingen willekeurig zijn. Elke concertfotograaf moet echter beseffen dat het voornaamste doel van de beveiliging is om de veiligheid van alle betrokkenen te handhaven of te herstellen." (Bron: Concertfotografie; Brüggemann, Becher, Meister, Darmer, Lippert; mitp Verlag 2012; 186 pagina's; 24,95 euro).
Afbeelding 4.8: De (nog) lege perskuil enkele minuten voor aanvang van het concert. De fotografen mogen de kuil nog niet betreden; wachten is aan de orde, totdat de beveiliging (een indrukwekkende vertegenwoordiger is hier links in beeld te zien) het teken geeft en de afzettingen opent voor de geaccrediteerde fotografen. En dan gaat het meestal ook binnen zeer korte tijd van start!
(Foto © 2013: Jens Brüggemann – www.jensbrueggemann.de)
Met moderne communicatiemethoden (oortje) zijn de leden van de beveiliging goed met elkaar verbonden. Zo kan elk van hen snel geïnformeerd worden over gebeurtenissen die ook buiten zijn zichtveld, bijvoorbeeld aan de andere kant van de concertzaal, plaatsvinden, aangezien de beveiliging idealiter over het hele concertterrein verspreid is. Daarom weten de afzonderlijke leden al van potentiële gevaarlijke situaties, zelfs als deze zich elders bevinden.
Voor ons concertfotografen betekent dit dat we de instructies van de beveiliging absoluut en onmiddellijk moeten opvolgen. Omdat de beveiliging beschikt over informatie waarover wij niet beschikken, is het voor ons vaak niet duidelijk waar bepaalde instructies op gebaseerd zijn. Maar het is essentieel dat de beveiliging een informatievoorsprong heeft op ons fotografen en ook bevoegd is ons instructies te geven. Deze zullen in de regel niet willekeurig zijn, maar dienen de veiligheid van alle betrokkenen en dragen bij aan een soepel verloop van het concert.
Afbeelding 4.9: Culcha Candela tijdens het concert op 20 augustus 2011. Wanneer zeer enthousiaste fans in het publiek flauwvallen of in extase raken bij het zien van hun idolen, is snelle inzet van de hulpdiensten vereist. De beveiliging moet dan zorgen voor een vlotte reddingsoperatie, wat soms betekent dat de fotografen snel en tijdelijk de perskuil moeten verlaten om de doorgang voor de hulpverleners en eventuele reddingsacties mogelijk te maken. Nikon D3S met 4,0/24-120-mm-Micro-Nikkor, bij gebruikte brandpuntsafstand 24mm. 1/100 seconde, diafragma 5,0, ISO 2000.
(Foto © 2011: Jens Brüggemann – www.jensbrueggemann.de)
Conclusie over het onderwerp
Als de beveiliging instructies geeft, dien je deze zo snel mogelijk op te volgen zonder te discussiëren. Door de telecommunicatieve verbinding van haar leden heeft de beveiliging meer informatie dan jij, dus meestal hebben de instructies ook een (veiligheidsgerelateerde) reden.
Als je een goede partner bent in de perskuil, zal de beveiliging ook welwillend staan tegenover de fotograaf en begrip tonen voor onze belangen.
Een korte begroeting door oogcontact en knik bij binnenkomst in de kuil zorgt voor een ontspannen sfeer en legt de weg vrij voor een goede samenwerking.
Als beide partijen het werk van de andere partij respecteren en niet hinderen, maar indien mogelijk zelfs ondersteunen bij het uitvoeren ervan, zal er ook een partnerschap ontstaan, waar beide partijen bij het volgende concert weer van kunnen profiteren.
Iemand die daarentegen onaangenaam opvalt in de perskuil, zich niet direct aan de instructies van de beveiliging houdt en dan ook nog in discussie gaat, zal zeker nooit gesteund en gestimuleerd worden bij zijn werk om uitzonderlijke concertfoto's te maken.
4.5 Handel voorzichtig
De perskuil aan de rand van het podium is vaak vol met evenemententechniek. Niet alleen speakers zijn daar te vinden, maar ook verlichtingstechniek en natuurlijk veel kabels. Idealiter zijn deze goed verstopt, maar ik heb ook genoeg concerten meegemaakt waar aan de rand van de kuil, dicht bij het podium, een wirwar van kabels was. Dergelijke struikelblokken kunnen gevaarlijk zijn, vooral ook omdat er meestal geen licht is in de kuil en het gebruik van zaklampen voor fotografen meestal verboden is.
Afbeelding 4.10: Pas op voor struikelpartijen! Hier zijn de kabels tussen de speakers duidelijk te zien. De opname is echter gemaakt met een hoge lichtgevoeligheid van 3.200 ISO en op een moment dat de kuil bijna leeg was. In de drukte, wanneer veel concertfotografen zich in de kuil bevinden, worden loshangende of -liggende kabels echter gemakkelijk over het hoofd gezien. Vooral omdat wij fotografen, vanwege de korte beschikbare tijd, alleen met de DSLR voor onze ogen met het oog op het podium (en dus klaar om een foto te maken) in de kuil bewegen. Wees dus voorzichtig, want een gebroken enkel betekent niet alleen pijn, maar ook arbeidsongeschiktheid voor meerdere weken of zelfs maanden!
(Foto © 2011: Jens Brüggemann – www.jensbrueggemann.de)
Bovendien zijn er, vooral bij evenementen buiten of in tenten, soms ook verdiepingen te vinden in de kuil, waar doorheen weer stroomkabels worden geleid. Hier kun je gemakkelijk struikelen, je enkel verzwikken of zelfs breken.
Conclusie: Let dus goed op in de kuil! Zorg ervoor dat je de locatie van het evenement zo ongeschonden mogelijk verlaat! Het is het beste om direct bij binnenkomst in de kuil (kort voor aanvang van het concert is het meestal nog voldoende licht in de evenementenzaal) op zoek te gaan naar mogelijke struikelblokken. Als je twijfelt, beweeg dan langzamer en voorzichtiger - zelfs in de hectiek van de korte fotografeertijd.
4.6 Geen spullen laten slingeren in de kuil
Vanwege de drukte en de onoverzichtelijke situatie in de perskuil, moeten fotografen niets laten slingeren, maar alles (apparatuur, kleding, enz.) bij zich dragen. Dit klinkt eigenlijk vanzelfsprekend, maar de verleiding is groot om bijvoorbeeld de fototas neer te zetten om je beter (meer vrij) te kunnen bewegen. Ook kledingstukken, meestal jassen, worden snel afgelegd, want in de concertzaal is het meestal benauwd en warm, zodat je zelfs in een T-shirt al gaat zweten, zelfs als het buiten onder nul is.
Het is aan te raden om een zo klein mogelijke, platte fototas mee te nemen naar het concert en deze de hele tijd op je rug te dragen. Deze stoort niet zo bij draaiingen of verplaatsingen.
Het beste zou natuurlijk zijn als je helemaal geen rugzak of fototas zou hoeven mee te nemen. Maar dan zou je met twee camera's moeten werken, elk met verschillende brandpuntsafstanden, wat ook het risico met zich meebrengt dat de camera die over je schouder hangt slingert en stoort (of het gevaar loopt een stoot te krijgen en beschadigd raakt).
Afbeelding 4.11: Bijna niet te geloven, maar waar: Mijn stabiele, waterdichte fototas "Ultralight" van Rimowa is al bijna 20 jaar oud - en nog steeds in goede staat. Ik kocht hem omdat ik er zelfs op kan staan - iets wat ik al vaak heb gedaan als ik geen ladder of andere mogelijkheid had om een verhoogd standpunt te bereiken tijdens fotoshoots. In de concertkuil echter, temidden van al die hectisch handelende fotografen, vind ik het staan op mijn fototas te gevaarlijk, omdat een stoot me meteen van de tas zou vegen. Bij concerten geef ik de voorkeur aan een van mijn fototassen, want die storen het minst.
(Foto © 2012: Jens Brüggemann – www.jensbrueggemann.de)
Afbeelding 4.12: U2 (hier mede-oprichter en zanger Bono) tijdens het concert in het Olympisch Stadion van Berlijn op 7 juli 2005. Om zo vrij mogelijk te kunnen bewegen - voor zover dat al mogelijk is - is het aan te raden om het concert zo min mogelijk uitgerust te fotograferen. Het is niet altijd nodig om alle lenzen mee te nemen; soms leidt de "wapenwedloop" namelijk ook af van de concentratie op het onderwerp.
Als je van tevoren kunt achterhalen of je heel dicht bij het podium of verder weg zult staan tijdens het concert, kun je passende lenzen inpakken. Met een groothoekzoom en een portrettelelens ben je meestal voldoende uitgerust en voor bijna alle eventualiteiten gewapend. Op deze foto is de beveiliging goed te zien in hun rode jassen, deels met de rug naar het podium gekeerd (iets wat normale concertbezoekers nooit zouden doen!).
(Foto © 2007: DAVIDS/Sven Darmer – www.svendarmer.de)
