Schetslegende:
Als sinds de jaren zeventig van de afgelopen eeuw de afbeelding van mannen in de naaktfotografie gestaag is toegenomen, is dit minder te danken aan de emancipatie-inspanningen van de vrouwenbeweging en de glossy magazines voor vrouwen, zoals bijvoorbeeld "Playgirl", maar vooral aan de homo-erotische fotografen die in de traditie van de zwart-wit naaktfotografie de mannelijke naaktheid min of meer "herontdekt" hebben als kunstvorm.
Als ondersteuning kan hierbij hebben meegespeeld dat het zelfbewustzijn van homoseksuele mannen zich quasi parallel hiermee heeft ontwikkeld en dat zij in talrijke bodybuilding-tijdschriften een platform vonden om hun werken voor een groter publiek toegankelijk te maken.
De bekendste zwart-wit naaktfotograaf op dit gebied was in de jaren zeventig, tachtig en negentig de Amerikaanse voormalige beeldhouwer Robert Mapplethorpe, die vooral met zijn werken van atletische Afro-Amerikaanse mannen een krachtige dimensie van mannelijke naakten heeft gecreëerd, die door hem zowel erotisch begeerlijk als esthetisch aantrekkelijk werden uitgevoerd.
Een moedig en toonaangevend boek over het onderwerp naaktfotografie van mannen in het Duitstalige cultuurgebied is de zwart-wit fotobeeldband "Männer" (1984) van Herlinde Koelbl, wonende in München, waarin de geïnteresseerde lezer zich zeker eens ter inspiratie toe zou moeten wenden. Hoewel sommige van deze naaktportretten door sommige critici als te "agressief" worden veroordeeld, toont deze beeldband toch een opmerkelijk scala aan dit onderwerp, dat in zulke geconcentreerde vorm bij ons lange tijd ongeëvenaard was. Pas in oktober 2004 zette Sylvie Blum met haar beeldband "M" deze traditie op mooie wijze voort.
Naaktfoto's van mannen worden, in vergelijking met die van vrouwen, nog steeds relatief zelden gemaakt. Alleen in reclame vond er in de jaren negentig een trendbreuk plaats: Dus, ontklede mannenlichamen komen tegenwoordig vrij frequent voor - zij het wel graag ingetogen het geslachtsdeel in een spijkerbroek of, zoals hier, verborgen achter de hand van het model.
De acceptatie in de bevolking reikt tot aan (liefst gespierde) ontblote bovenlichamen - maar niet (veel) veel verder. Boven goed - onder slecht; dit lijkt de huidige stand van zaken van de veelal verheerlijkende en idealiserende naaktfotografie van mannen treffend te beschrijven. Een blik op de geschiedenis van de beeldende kunst laat zien dat dit niet altijd zo was: Zo stonden de vroege Griekse beeldhouwers voornamelijk mannen en jongens model, terwijl vrouwen en meisjes in vergelijking hiermee zelden werden gemodelleerd.
Intussen kan ook de persoonlijkheid (vertegenwoordigd door het gezicht) naast het lichaam van het mannelijke model gelijkwaardig op de voorgrond van de naaktopnamen staan. En het geslachtsdeel, zoals hier afgebeeld, wordt niet langer door de fotograaf beschouwd als iets "onfatsoenlijks" of "storends", het wordt echter ook niet speciaal benadrukt, maar eerder als iets natuurlijks, als het ware "erbij horend", beschouwd en gefotografeerd. Interessant is dat juist een dergelijke natuurlijkheid bij veel mensen weerstand oproept.
Velen zouden nog steeds de naaktafbeelding van de man liever naar de slaapkamergebieden verbannen. Het vevegende effect zorgt bij deze foto voor dynamiek.
Terwijl de fotografen van de eerste naaktstudies in de beginjaren van de mannelijke naaktfotografie nog bezig waren met het creëren van zo ver mogelijk vervreemde (bijv. door middel van vervaging) en anonieme (modellen die hun gezicht afwendden) foto's, werd later de nadruk gelegd op scherpe opnames, waarbij de esthetiek werd bereikt door middel van beheerst lichtgebruik.
Net zoals bij deze foto blijft de traditie van de bodybuilding-fotografie nog steeds voortbestaan: Schuine en zijdelingse belichting en een ingeolied lichaam zijn het gereedschap van dit soort mannelijke naaktfotografie.
Er is een standaardmodel voor een model release beschikbaar als werkdocument.
