Astro- i fotografowanie nieba: technika, motywy i praktyka

Fotografować oznacza tyle co "światłoczenie", czyli tworzenie obrazów przy użyciu światła. Jest to powszechnie znane, dlatego wiele aparatów fotograficznych znika w tym momencie w swoich torbach, gdy światło traci na intensywności pod koniec dnia i zapada zmrok. Przy tym pomija się fakt, że dobre zdjęcia można zrobić nawet przy niewielkim natężeniu światła, ponieważ każdy aparat może, poprzez odpowiednio długie czasy naświetlania, zsumować dostępne światło tak długo, jak to konieczne, aby wytworzyć dobrze naświetlone zdjęcie. W pojedynczych przypadkach może to wynosić kilka sekund lub nawet minut. W tej kwestii aparat jest więc znacznie przewyższający nasze oczy, dlatego polowanie na motywy opłaca się nawet wtedy, gdy sami z powodu ciemności nie możemy już wiele dostrzec.

To, że słońce wschodzi na wschodzie, osiąga swój zenit na południu w południe, a potem zachodzi na zachodzie, jest wszem wobec znane. Wcześniej ludzie uważali, że to naprawdę słońce krąży wokół nas. No cóż, dziś wiemy lepiej: To ziemia obraca się wokół swojej osi około 24 godzin, dzięki czemu jesteśmy jakby na "karuzeli ziemi" i patrzymy stamtąd na niebo. To umożliwia nam robienie zdjęć śladów gwiazd.

Pod technicznym względem, wykonanie zdjęć gwiazdozbiorów nie stanowi duzego wyzwania. Jednak warunki muszą byc stworzone lub zostac stworzone. Warto dowiedziec sich, czego musisz sie wystrzegac w tym poradniku.

„Kto widzi spadającą gwiazdę, która tylko na ułamek sekundy przemyka po nocnym niebie, powinien sobie życzyć czegoś, ponieważ to życzenie się spełni”, głosi ludowe powiedzenie. Jeszcze bardziej ekscytujące staje się to, gdy udaje się zrobić zdjęcia spadającym gwiazdom. W tym samouczku wyjaśniono, na co należy zwrócić uwagę.

Księżyc budzi mieszane uczucia u astrofotografów: z jednej strony jest wdzięcznym motywem, z drugiej strony jego jasne światło czasem przeszkadza w obserwacji obiektów o niskiej jasności w niektóre noce. Niniejszy samouczek skupi się na pozytywnych stronach Księżyca: Jego jasność i (relatywny) rozmiar na niebie eliminują wiele trudności, z którymi zazwyczaj boryka się astrofotograf. Ponadto nie ma innej ciała niebieskiego w kosmosie, z którego jako obserwator na Ziemi można dostrzec i sfotografować tak wiele detali na powierzchni.

Gdy skierujesz urządzenie optyczne w stronę słońca, istnieje zasadnicze niebezpieczeństwo zniszczenia urządzenia lub nieodwracalnego uszkodzenia twojego wzroku przez intensywność promieniowania! Dlatego koniecznie przestrzegaj wszystkich środków ostrożności zawartych w tym samouczku, ZANIM wykonasz własne zdjęcia słoneczne.

Gdy Księżyc przechodzi przez cień ziemi, następuje zaćmienie Księżyca. Może to się zdarzyć tylko wtedy, gdy Słońce, Ziemia i Księżyc są dokładnie w tej kolejności na jednej linii. W przypadku zaćmienia Księżyca można wyróżnić trzy rodzaje: zaćmienie w półcieniu, częściowe i całkowite. W tym samouczku dowiesz się, na co zwracać uwagę, gdy chcesz uchwycić fotograficznie zaćmienia Księżyca.

Jeśli słońce, księżyc i ziemia ustawione są dokładnie w tym porządku na jednej linii, cień księżyca pada na ziemię i następuje zaćmienie słońca. Zasadniczo zaćmienie słońca jest możliwe tylko przy nowiu. Jak zrobić fantastyczne zdjęcia zaćmienia słońca, wyjaśnia ten samouczek.

Gdy aparat jest zamocowany na zwykłym statywie do fotografii, obiekty nieba są ostro odwzorowane tylko wtedy, gdy czas naświetlania nie przekracza maksymalnej wartości, która zależy od ogniskowej, rejonu nieba, pikseli używanego czujnika obrazu oraz osobistych wymagań co do "ostrego" obrazu. Jak prawidłowo obsługiwać montaż astronomiczny, jest wyjaśnione w tym samouczku.

W odcinku numer 9 serii "Astrofotografia i fotografowanie niebios" omówiono "Obsługę montażu astronomicznego". Taki montaż pozwala nam pracować z dłuższymi czasami naświetlania dzięki swojemu napędowi, bez obawy, że gwiazdy zamienią się w smugi. Ten samouczek będzie dotyczył realizacji długich naświetleń przy użyciu montażu astronomicznego. Zakłada się, że montaż został złożony, ustalony na północ, zrównoważony i przygotowany do pracy, zgodnie z opisem w odcinku numer 9.

Astrofotografowie są niezaspokojeni, jeśli chodzi o pragnienie długich ogniskowych. Powód tego jest szybko znaleziony: Wiele obiektów na nocnym niebie wydaje się nam bardzo małymi lub wręcz malutkimi ze względu na ich dużą odległość. Ten, kto chce uchwycić je w detalach i na całą powierzchnię ramki, nie może obejść się bez długich ogniskowych o odpowiednio małych kątach widzenia.

Obiekty nieba o słabym świetle wymagają długiego czasu naświetlania. Nawet w erze cyfrowej fotografii, zamiast jednego bardzo długiego naświetlania, można zrobić kilka krótszych naświetleń, które następnie są sumowane przez oprogramowanie do obróbki obrazu, lecz przy używaniu długich ogniskowych automatyczne prowadzenie montażu astronomicznego nie jest wystarczająco dokładne, aby niezawodnie produkować ostre zdjęcia. W takich przypadkach podczas naświetlania konieczne jest kontrolowanie ruchu montażu i, jeśli jest to konieczne, interweniowanie korekcyjne. Proces ten jest nazywany prowadzeniem, zaś czynność „prowadzeniem”.

Kto interesuje się astronomią ogólnie i astrofotografią w szczególności, wcześniej czy później poczuje pragnienie posiadania własnego teleskopu. Chociaż obserwacje wizualne można z powodzeniem przeprowadzać już gołym okiem lub przy pomocy lornetki, a nawet imponujące astrofotografie można stworzyć bez użycia teleskopu (patrz części 1 do 4 tego cyklu samouczków), to dopiero teleskop umożliwia dostęp do licznych mniejszych i/lub słabiej oświetlonych obiektów na niebie.

Do zdjęć planet potrzebny jest system kamery, który może zrobić jak najwięcej zdjęć w jak najkrótszym czasie, przy czym rozmiar czujnika obrazu odgrywa zupełnie drugorzędną rolę. Duże sensory mogą wręcz stanowić wadę, ponieważ chodzi tylko o małą tarczę planety, a duże otoczenie, w zasadzie składające się z czarnego nieba, jedynie zbędnie zwiększa ilość danych do przechowywania i utrudnia późniejszą obróbkę obrazów.

Fotografie astronomiczne zapisane cyfrowo zawierają nieprzetworzone dane, dostarczone przez obiekt niebieski, ale również artefakty, czyli niepożądane zjawiska. Termin „kalibracja” oznacza proces oczyszczania surowych obrazów z tych artefaktów.

Das „Schreckgespenst“ der Digitalfotografie ist das „Rauschen“. Das Thema füllt etliche Foren im Internet, wo endlos über die Frage diskutiert wird, welche Digitalkamera nun stärker „rauscht“ und welche weniger.

Einerseits ist die Diskussion um das Rauschen ein „Jammern auf hohem Niveau“, wenn man die Ergebnisse anschaut, die eine moderne Digitalkamera selbst bei hohen und höchsten ISO-Werten liefert. Chemische Filme mit einer so hohen Empfindlichkeit zeigen eine ausgeprägte Kornstruktur in den Bildern, die weitaus deutlicher ausfällt und störender ist als das Rauschen der Digitalkameras. "Strach na wróble" w fotografii cyfrowej to "szum". Temat ten wypełnia wiele forów internetowych, gdzie nieskończenie dyskutuje się nad pytaniem, która cyfrowa kamera teraz "szumi" bardziej, a która mniej.

Z jednej strony dyskusja na temat szumu jest "narzekaniem na wysokim poziomie", gdy spojrzy się na wyniki, jakie dostarcza nowoczesna kamera cyfrowa nawet przy wysokich i najwyższych wartościach ISO. Filmy chemiczne o tak wysokiej czułości pokazują wyraźną strukturę ziarnistą na zdjęciach, która jest znacznie bardziej wyraźna i bardziej denerwująca niż szum w aparatach cyfrowych.