Praktyczny poradnik Cinema 4D: Modelowanie 3D i oświetlanie stacji kosmicznej.

Jak działa przestrzeń? Bez znaczenia, czy jest to dworzec, pokój w stylu secesyjnym czy stacja kosmiczna - przestrzeń należy myśleć od wewnątrz na zewnątrz. Zaczynamy więc nie od ścian, lecz od części segmentu przestrzeni. Z kilku takich części najpierw konstruowany jest segment, z którego stopniowo instancjonowana jest przestrzeń.

Logika przestrzeni powinna mieć wysoki priorytet od samego początku. W tym wideo budujemy obramowanie dla obu kostek z użyciem krzywej i obiektu ekstruzji. Ważne jest, aby to obramowanie miało fugę cieniową, aby było rozpoznawane jako funkcjonalny element. Przez zastosowanie tzw. SSAO (nowego w R18), fuga jest już dobrze widoczna w przeglądarce.

Pomieszczenia nie muszą koniecznie być kanciaste ani nawet prostopadłe. Dlatego jako połączenie między dotychczasowym elementem a późniejszym sufitem stosuje się pochyłą powierzchnię, w którą wykonuje się otwór. W ten sposób zbliżamy się do celu, aby złożyć kilka elementów funkcjonalnych w jedno pomieszczenie i sprawić, żeby wyglądało technicznie wymagająco.

Aby wygenerować jak najbardziej złożone formy, zduplikowano już utworzoną jednostkę przestrzenną i połączono ją z oknem. Ważne jest, aby okna w pojazdach lub samolotach miały zazwyczaj zaokrąglone rogi, aby obciążenia nie występowały punktowo, lecz rozkładały się na zakrzywionej powierzchni. Element okna składamy z dwóch spline'ów, które są połączone i podporządkowane obiektowi ekstruzji.

Złożoność okna jest jeszcze bardzo niska. Dlatego tworzymy rodzaj uszczelki, której kierunek szpilki wyznaczamy bezpośrednio z krawędzi okna. Ta technika jest jedną z najczęściej stosowanych do dopasowywania nowo utworzonych obiektów do już istniejących.

Tworzenie listwy podłogowej nie jest szczególnie wymagające, przy tworzeniu spline'ów możesz również swobodnie wymyślać własne kształty. Bardziej interesujące jest wykorzystanie nowego narzędzia do cięcia. Przypisano mu kilka nowych funkcji, z którymi można się w dużej mierze zapoznać poprzez zabawę. Niemniej jednak klasyczne techniki cięcia pozostaną prawdopodobnie najważniejsze.

Dzielnik funkcji to sztuczka, która pozwala zinstancjonować późniejszy segment, nie sprawiając, że jest nudny. Składa się z prostego splajnu, który jest wydłużony i zaokrąglony. Możecie użyć albo gotowego splajnu, albo skorzystać z własnego projektu.

Koncepcja oświetlenia zakłada połączenie kilku dość surowych lamp sufitowych z efektownym oświetleniem kosmicznym. Podczas tworzenia oświetlenia wnętrza używana jest zamrożona selekcja oraz legendarnie dobry deformator Bevel, który umożliwia niezniszcze objekty bez uszczerbku zaokrąglonych krawędzi.

Ponieważ do tej pory zbudowaliśmy tylko jedną stronę pomieszczenia, możemy ją rozwinąć w kompletny segment pomieszczenia za pomocą obiektu symetrii. Możecie podążać za moją propozycją albo dać upust swojej wyobraźni i zaprojektować zupełnie inna architekturę. Wasze pomieszczenie może być większe lub mniejsze, można ułożyć segment radialnie lub diagonalnie. Ważne jest tutaj ustawienie kamery i jej ogniskowa, którą przedstawimy i zmienimy w tym filmie.

Element połączeniowy to szczegół, który jest osadzony w sufit. Dlatego istnieje tylko jeden raz i powinien być symetryczny względem osi. Dlatego poszczególne punkty podstawowej linii łukowej są wyprostowywane za pomocą menedżera struktury, zanim zostaną umieszczone w narzędziu ekstruzji, aby złożyć element.

Aby element sufitowy wyglądał bardziej technicznie zaawansowany, montujemy zestaw punktowych reflektorów. Wymaga to trochę namysłu, ponieważ tylko wtedy istnieje możliwość poprawnego rozłożenia trzech dysków poprzez opcję "Snap" oraz połączenia ich wielokątnie z elementem sześcianu. Do wersji R15 można użyć narzędzia "Most", a od wersji R16 - "Ołówek wielokątny".

Dno naszej sceny składa się z płaszczyzny, a nie z klasycznego obiektu podłogi. Płaszczyzna pozwala nam zaznaczyć i wydłużyć część. W przypadku planu użycia renderera fizycznego, powinniśmy skalować cały projekt, ponieważ wtedy uzyskasz oczekiwaną głębię ostrości przy odpowiedniej przysłonie. W tym filmie przewodnikowym dowiesz się, jak to zrobić.

Im bardziej pełny i złożony staje się sceną, tym trudniej jest ją poruszać w widoku. Ponieważ jednak zwykle pracuje się nad szczegółami i nie jest potrzebna cała scena, powinieneś przypisać poszczególne elementy odpowiednim warstwom. W ten sposób można wyświetlać i edytować tylko tę część geometrii, która jest aktualnie potrzebna - "zbędne" elementy geometrii są ukryte i nie trzeba ich przesuwać.

Istnieje nieskończenie wiele różnych sposobów ustawienia światła. Abyście mieli pojęcie, jakiego rodzaju i kierunku światła mogłoby pasować do naszej sceny, pokażę wam w tym wideo różne sytuacje oświetleniowe. Nie musicie koniecznie się na jedną zdecydować, ponieważ można po prostu łączyć różne rodzaje świateł. Ważne jest, aby światło tworzyło pożądany nastrój i pasowało do logiki obrazu.

Oświetlanie poprzez poligony posiadające materiał świecący wymaga koniecznego użycia Globalnej Iluminacji. Jednak ustawienia standardowe zazwyczaj nie zapewniają wystarczająco jasnej sceny. W tym wideo dowiecie się, jakie możliwości macie do rozjaśnienia sceny oraz jak niesamowicie różne mogą być efekty tych możliwości.

Aby strefa zewnętrzna, czyli przestrzeń kosmiczna, stawała się zauważalna, potrzebujemy dodatkowego źródła światła. Powinno ono być podobne do słońca, aby można było precyzyjnie nim sterować za pomocą regulacji, dlatego wybieram okrągłe światło o powierzchni. Co lepsza, cień można dodać bezpośrednio w oknie podglądu, co pozwala na szybkie i łatwe pozycjonowanie i dostrojenie źródła światła.

Istnieje wiele możliwości generowania shaderów. Klasyczną opcją jest tworzenie ich w programie Photoshop. Zadaniem tego shadera jest nadanie ścianom prawie niezauważalnej, teksturowanej powierzchni, która jednocześnie daje oko coś na co "się zaczepić". Tworzenie w Photoshopie jest proste, wynikowy plik PSD jest ładowany do kanału koloru oraz do kanału reliefu.

W folderze „tex” znajduje się wiele materiałów, którymi możecie się bawić. W tym filmie chodzi o standardowe postępowanie. Dowiecie się, jak załadować materiały, przypisać je i ewentualnie odbić lub powielać. Warstwy materiału można również otworzyć i edytować poprzez podwójne kliknięcie w Photoshopie.

Za pomocą tagu kolorów wierzchołków można bezpośrednio malować kolory i kanały alfa na geometrii. Wystarczy po prostu umieścić tag za wybranym obiektem w Managerze obiektów, powiedzieć tagowi, czy chcesz malować kolory, kanał alfa, czy oba, i możesz zacząć.

Tag koloru wierzchołków (Vertex-Farben-Tag) pozwala na nanoszenie kolorów, ale kolor pozostaje niewidoczny podczas renderowania. Aby był widoczny, musicie umieścić oryginalny materiał w shaderze płaskim (Ebene-Shader), przypisać mu efekt mapy wierzchołków (Vertex-Map-Effekt) i przeciągnąć mapę wierzchołków do odpowiedniego okna. Połączcie shader i mapę, aby uczynić materiał i kolor widocznymi.

Nie zawsze chcesz tylko nanieść warstwę koloru. Jeśli chcesz użyć innego materiału zamiast koloru, ustaw "kanał alfa" w tagu kolorów wierzchołków. Zostanie on przypisany za pomocą shadera warstwy, tak samo jak wcześniej. Następnie malując na geometrii, możesz uczynić nowy materiał widocznym (biały) lub usunąć (czarny).

Chociaż funkcjonuje zamówienie materiału za pomocą kanału alfa całkiem dobrze, to krawędzie między materiałami wyglądają bardzo sztucznie. Możecie to zmienić, podążając dokładnie za wideo i dodając tryb „Lewr” do materiału alfa, gdyż jest on w stanie przedstawić krawędzie wyraźniej i bardziej organicznie.

Od wersji R18 Cinema 4D ma bezpośrednie połączenie z programem Substance. Fajna rzecz: nie musicie samodzielnie posiadać Substance, ale nadal uzyskacie dostęp do kilkuset shaderów udostępnionych przez innych użytkowników w forum Substance. Cinema 4D "przetłumaczy" shadery na materiały natywne C4D, przy zachowaniu w dużej mierze opcji ustawień Substance.

Global Illumination, Ambient Occlusion i efekty świecenia to najważniejsze efekty renderowania, których potrzebujemy. Ponadto podam Wam szereg wskazówek, takich jak tworzenie różnych ustawień renderowania, korzystanie z już utworzonych ustawień GI lub kontrola kontrastu w celu uniknięcia przepalonego światła za pomocą mapowania kolorów.

Po renderowaniu obraz otrzymuje ostatnie szlify w programie Photoshop: dodajemy efekt prześwietlenia świateł źródłowych, aby atmosfera stała się bardziej namacalna, dodatkowo korzystamy z programu LensFlare Studio, aby dodać widoczne źródło światła i odpowiadające mu lens-flares. Na koniec centrujemy motyw optycznie za pomocą winiety i ostrożnie dodajemy trochę więcej dynamiki kolorów.