Część 04 - Zdjęcia meteorów

Zdjęcia meteorów (spadających gwiazd) nie da się wymusić. Dobra dawka szczęścia jest ważnym warunkiem.

Część 4: Zdjęcia spadających gwiazd

„Kto zobaczy spadającą gwiazdę, która tylko na ułamek sekundy miga po nocnym niebie, powinien sobie życzyć czegoś, bo to życzenie się spełni”, tak mówi przysłowie.

Oczywiście to zabobon, który jednak w dokładnie takiej formie został stworzony niezależnie przez różne narody świata. Dlatego ktoś, kto ma nadal nadzieję, że to coś więcej niż zabobon, powinien po prostu spróbować następnym razem - nic nie szkodzi… ;-)

Gdy zajmiemy się bardziej poważnie spadającymi gwiazdami, czyli ludową nazwą meteorów, dowiemy się równie interesujących rzeczy.

Często mylone są meteory z kometami. Podczas gdy meteor świeci tylko przez ułamki sekundy lub maksymalnie kilka sekund na niebie, kometami są obiekty, które można zobaczyć przez kilka dni, tygodni lub nawet miesięcy. Kometki przemieszczają się po swojej orbicie - podobnie jak planety - wokół Słońca, podczas gdy meteory są bardziej czy mniej małymi cząstkami, które przedostają się do atmosfery Ziemi i tam tak się nagrzewają, że się wypalają.

Wystąpienie meteora nie może być przewidziane, oznacza to, że pojawiają się one sporadycznie każdej nocy (a także w dzień, ale zazwyczaj są niewidoczne), przy czym w ciągu roku można zauważyć znaczną ilość zdarzeń meteorowych w określonych okresach dat (patrz poniższa tabela).

Wszystko to dzieje się, ponieważ Ziemia w swojej podróży wokół Słońca porusza się z szybkością aż 30 kilometrów na sekundę (!), kolidując przy tym z cząstkami przestrzeni międzyplanetarnej.

Te cząstki nazywane są meteorytami, zanim przedostaną się do atmosfery Ziemi. Meteoryty stanowią potencjalne meteory. Większość tych cząstek ma zazwyczaj średnicę tylko kilku setnych milimetra, ale czasem zdarzają się większe fragmenty o średnicy kilku centymetrów.

Jeśli w atmosferze wpadnie meteoryt wielkości piłki tenisowej, na niebie będzie widoczny szczególnie jasny meteor, nazwany "bolidem". Meteor tego rozmiaru nagrzewa się mocniej na swojej powierzchni niż w centrum, co powoduje powstanie napięć termicznych, które prowadzą do jego rozpadu.

Części, które zostają odłamane i przyspieszone ku górze, czyli w kierunku przeciwnym do kierunku lotu, mogą osiągnąć powierzchnię Ziemi z dużą prędkością. Odłamek meteorytu, który wyląduje na powierzchni Ziemi, nazywany jest meteoritem.



„Krater Barringer” w Flagstaff, Arizona, USA, jest najbardziej zachowanym kraterem uderzeniowym meteorytu na Ziemi. Jego średnica wynosi 1,2 kilometra, głębokość 170 metrów. Około 50.000 lat temu spadła tam jakaś wystrzelona z kosmosu pocisk, którego masa szacowana jest na 300.000 ton. Meteorit wykonany z żelaza miał być około 50 metrów szeroki.



Meteory wnikają do atmosfery Ziemi z prędkością około 10 do 70 kilometrów na sekundę. Przez ciepło tarcia większość z nich przepala się na wysokości około 120 do 80 kilometrów nad powierzchnią Ziemi, gdzie właściwe zjawisko oświetlenia nie jest źródełkiem żarzących się cząstek, lecz otaczający je powietrze, które zostaje zjonizowane przez ciepło. Z tego powodu smugi pozostawione przez meteory czasami wydają się zielonkawe na zdjęciach.

Tylko większe meteory przenikają jeszcze głębiej i rozpadają się najpóźniej na wysokości dziesięciu kilometrów. Im bliżej powierzchni Ziemi znalazł się meteor, tym gęstsze staje się powietrze i tym silniejsze jest jego spowolnienie. Bolidy zwracają uwagę nie tylko ze względu na swoje duże światło, które może przewyższać jasność Księżyca w pełni, ale także dzięki względnie wolnemu ruchowi na niebie. Osobliwe egzemplarze można śledzić przez kilka sekund, pozostawiając lekki ślad na powietrzu nawet przez wiele minut. Czasem nawet słychać pęknięcie dużej meteorytu.

Sporadyczne meteory mogą pojawić się o każdej porze dnia i nocy, bez możliwości ich wcześniejszego przewidzenia. Jednak istnieją okresy w roku, podczas których Ziemia w swojej podróży wokół Słońca przelatuje przez obszar z relatywnie dużą ilością meteoroidów. Wtedy częstotliwość obserwacji meteorów znacznie się zwiększa. Te okresy wzmożonej aktywności meteorytów nazywane są strumieniami meteorów. Powtarzają się one rocznie zawsze w tym samym czasie.

Rysując meteory wystrzelone podczas trumienicy do mapy nieba, zauważymy, że gdybyśmy przedłużyli ich trasy, wszystkie wydają się wychodzić z jednego punktu na niebie. To efekt perspektywiczny, podobny do jazdy samochodem podczas śnieżycy; również wtedy wydaje się, że wszystkie płatki śniegu pochodzą z centralnego punktu.



Jazda samochodem podczas śnieżycy.

Przemieszczenie Ziemi to ruch, który powoduje efekt perspektywiczny związany z meteorami. Strumień meteorów jest nazwany według łacińskiej nazwy konstelacji, w której znajduje się ten centralny punkt, nazywany radiantem. W przypadku Leonidów, np. radiant znajduje się w gwiazdozbiorze Lwa, łac. „Leo”.



Z użyciem obiektywu rybiego oka obejrzano duży obszar nieba. Podczas dwóch minut naświetlania trzy meteory z roju Perseidów przecinały pole widzenia, w tym jedna bolid. Użyto aparatu CCD.

To samo zdjęcie z zaznaczonymi gwiazdozbiorami. Przedłużenie trajektorii lotu w kierunku tylnej części wskazuje na radiant w gwiazdozbiorze Perseusza (Per); zaznaczone na żółto. Uma= Wielki Wóz/Niedźwiedź, CVn=Psów Gońców, UMi=Mały Wóz, Dra=Smok, Cep=Kefej, Cam=Żyrafa, Cas=Kasjopeja, Lac=Jaszczurka, Polaris=Gwiazda Polar.

Poniższa tabela przedstawia przegląd najważniejszych roju meteorów w ciągu roku. Oprócz nazwy roju i położenia radiantu zawiera okres i maksimum ich pojawienia się. W kolumnie „Ocena” znak "+" oznacza wyraźny roj, co oznacza względnie dużą liczbę i/lub jasnych meteorów, znak "o" oznacza umiarkowany przelot aż do około 15 meteorów na godzinę, a "-" oznacza słabo wyraźne roje meteorów.

Najważniejsze roje meteorów w ciągu roku.

Sprzęt techniczny

Do fotografowania meteorów nie są potrzebne żadne urządzenia astronomiczne. Obiektywy szerokokątne lub nawet rybie oko o bardzo szerokim kącie widzenia zwiększają szansę na zarejestrowanie jasnego meteora. Ze względu na szybki ruch meteorów, prenumerowane obiektywy o dużej jasności, których przysłona początkowa wynosi 1:2,8 lub lepiej, są preferowane.

Niezbędne są również:

• Stabilne statyw



Ostre, nieporuszone zdjęcia udają się przy użyciu dobrego statywu i głowicy statywu, jak w przedstawionym przykładzie z obiektywem rybiego oka i spustem i obiektywem fisheye.



• Spust migawkowy/Zegar

Spusty migawkowe umożliwiają wyzwalanie aparatu bezdotykowo, aby uniknąć poruszeń. Można również użyć bezprzewodowych wyzwalaczy na odległość.

• Maskownica przeciwsłoneczna (= Przeciwsłoneczne, Najazdowe, czy Parasol słoneczny)

Zapobiega bocznemu światłu obcemu i opóźnia ewentualne osadzanie się rosy na przednim elemencie soczewki w wilgotne noce. Dla każdego obiektywu dostępna jest dedykowana maskownica przeciwsłoneczna. W przypadku przedstawionego obiektywu rybiego oka robi się wyjątek i maskownica przeciwsłoneczna się nią kłóci; zasłoniłaby pole widzenia.

Z opisanym wyposażeniem gwiazdy zostaną przedstawione na zdjęciach jako linie po krótkim czasie (patrz Tutorial 2 z tej serii: „Zdjęcia tropów gwiazd”). Meteor pokaże się na zdjęciach jako „przeciętnik”. Jeśli mimo długiego czasu naświetlania chcesz przedstawiać gwiazdy jako punkty, musisz podążać za ruchem gwiazd, co opisane jest w Tutorialach numer 9, 10 i 11 serii "Fotografia astronomiczna i nieba".

Metoda

Aby mieć szansę na sukces, idealne jest równoczesne wystąpienie wielu czynników, choć w praktyce będzie to bardzo rzadko miało miejsce:

• Obfity roj meteorów

Na noc z 12 na 13 sierpnia można na przykład spodziewać się maksimum roju Perseidów.

• Czyste niebo

Podczas gdy pojedyncze, mniejsze chmury będą niewielkim zanieczyszczeniem, przezroczystość atmosfery powinna być dobra.

• Miejsce obserwacji

Dla obserwacji i fotografowania meteorów zaleca się wybór miejsca z dala od zanieczyszczeń światłem ziemskim. Najlepiej odnajdzie się w regionach wiejskich i/lub na większych wysokościach w średnich górach lub Alpach.

• Noc bezksiężycowa

Najlepiej byłoby w okresie nowiu, ale wystarczy, jeśli Księżyc nie jest widoczny na niebie w czasie obserwacji. Jeśli na przykład chcesz spróbować szczęścia w drugiej połowie nocy, to można to zrobić nawet przy rosnącym Księżycu do połowy, ponieważ zazwyczaj zachodzi on po pierwszej połowie nocy. W przypadku wątpliwości można sprawdzić dokładne czasy wschodów i zachodów Księżyca (np. na stronie internetowej www.calsky.de. Kliknij na "Moon", a następnie na "Ephemeriden" po wybraniu miejsca obserwacji). Oczywiście na przykład 12 sierpnia każdego roku, w szczycie Perseidów, faza Księżyca nie jest taka sama. Czasami masz szczęście i zdarzają się one podczas nowiu. W innych latach zdarza się pełnia. Jeśli niebo jest silnie rozjaśnione przez Księżyc, zobaczysz i zrobisz zdjęcia tylko najjaśniejszych meteorów.

Często niektóre z pożądanych czynników nie da się optymalizować. Nie powinno cię to zniechęcać do próby. Jeśli na przykład wszystkie warunki są odpowiednie, ale nie masz okazji odwiedzić idealnego miejsca do obserwacji, nadal możesz robić zdjęcia z balkonu, ogrodu lub podwórka.

Jeden czynnik zawsze wykracza poza jakąkolwiek planowalność: potrzebujesz szczęścia! Nawet zapowiadane roje meteorów (patrz tabela) w niektórych latach są bardzo rozczarowujące, podczas gdy w innych latach prezentują nieoczekiwanie spektakularny pokaz.

Najlepszy czas na obserwację lub fotografowanie meteorów to druga połowa nocy tuż przed świtem. Dzieje się tak dlatego, że w tym czasie patrzymy w kierunku, w którym Ziemia porusza się po swojej orbicie wokół Słońca. W tym sensie znajdujemy się "za przednią szybą", podczas gdy widok z wczesnego wieczora odpowiada widokowi "ze tylnej szyby".

Dla znawców układu współrzędnych na niebie chciałbym wyrazić ten fakt inaczej: Apex Ziemi, czyli "kierunek lotu" Ziemi, leży 90 stopni na zachód od Słońca na ekliptyce (ścieżka Słońca). Jeśli na przykład Słońce znajduje się w Baranie, to Apex Ziemi (przybliżenie) znajduje się w Koziorożcu.

W godzinach porannych około cztery razy więcej meteorów można oczekiwać w porównaniu do wieczoru.

1. Wykonaj podstawowe ustawienia

Poniższe podstawowe ustawienia aparatu można zalecić:

Format pliku

Format RAW jest preferowany.



Ustawienia jakości obrazu w aparacie Canon EOS 40D: Wybrany jest tutaj format RAW, podczas gdy zdjęcia są jednocześnie zapisywane w formacie JPG. Pliki JPG są przydatne do szybkiego wyboru najlepszych zdjęć.

Wartość ISO

Nawet jasne meteory przelatują nad niebem z relatywnie dużą prędkością. Aby je zarejestrować, jedyne odpowiednie są wysokie i najwyższe wartości ISO. Ustaw zatem najwyższą wartość ISO, przy której Twój aparat nadal dostarcza akceptowalne rezultaty.



Ustawienie wartości ISO na 1600 w aparacie Canon EOS 40D. Szum obrazu tego aparatu jest akceptowalny nawet przy tak wysokiej wartości.

Balans bieli

Zaletą jest ręczne ustawienie na "Światło dzienne" (symbol: "Słońce").



Ustawienie balansu bieli w aparacie Canon EOS 40D na Światło dzienne (5200 Kelvin).

Redukcja szumów

Ustawienie Redukcji szumów przy długotrwałych ekspozycjach powoduje, że aparat wykonuje po każdym dłuższym czasie ekspozycji (od sekundy wzwyż) zdjęcie ciemności o tej samej "czasie ekspozycji". Oznacza to, że po każdej ekspozycji aparat potrzebuje tej samej ilości czasu, w której nie może wykonać kolejnego zdjęcia. Chociaż aktywowanie tej funkcji przy długotrwałych ekspozycjach ma sens, to jednak "prawo Murphy'ego" sprawi, że najjaśniejsze i najpiękniejsze spadające gwiazdy pojawią się wtedy, gdy aparat nie robi zdjęć, tylko zajmuje się zdjęciem ciemności. Dlatego zazwyczaj unikam włączania redukcji szumów.

Wskazówka dla zaawansowanych: Można również ręcznie wykonać jedno lub więcej zdjęć ciemności, na przykład po zakończeniu serii zdjęć, i odjąć je od zdjęć meteorów w celu zmniejszenia szumów. Procedurę tę omówiono w samouczku 15 z tej serii („Kalibracja: Wykonywanie zdjęć pól jasnych i ciemnych”). Dzięki tej technice praktycznie można robić zdjęcie za zdjęciem bez przerw, co zwiększa szanse na uchwycenie rzadkiej kuli ognia fotograficznie.



Wyłączenie redukcji szumów przy długotrwałych ekspozycjach, tutaj na przykładzie aparatu Canon EOS 40D.

Przy ustawieniach Wysoka redukcja szumów przy wysokim ISO (nowsze modele Canon EOS) nie miałem dobrych doświadczeń i dlatego pozostawiam ją wyłączoną.



„Wysoka redukcja szumów przy wysokim ISO” jest wyłączona.

Program ekspozycji

Należy wybrać ustawienie manualne (M).



Ustawienie manualnej kontroli ekspozycji ("M") na pokrętle ustawień aparatu Canon EOS 40D.

Przysłona

Zawsze ustawiaj największe możliwe otwarcie przysłony (czyli najmniejszą wartość przysłony). Idealne są obiektywy o dużej jasności z początkowymi wartościami przysłony F/2,8 lub lepszymi.



Ekran aparatu Canon EOS 40D: Strzałka wskazuje na ustawienie przysłony 1:2,0. Jako "jasność" obiektywu określa się najmniejszą możliwą wartość przysłony. Obiektywy zoom są zazwyczaj mniej jasne niż obiektywy stałoogniskowe.

Blokada lustra

To ustawienie służy do zapobiegania poruszeniom spowodowanym obiektywnością lustra aparatu. Jeśli Twoje statyw nie jest wystarczająco stabilny, aby złapać drgania spowodowane przez obiektyw lustro, skorzystaj z tego ustawienia.



Włączona blokada lustra. Pierwsze naciśnięcie migawki powoduje tylko uniesienie lustra. Następnie poczekaj kilka sekund, a następnie wykonaj drugie naciśnięcie na spust (lub spust kablowy), aby rozpocząć ekspozycję.

Stabilizacja obrazu

Jest bardzo ważne wyłączenie ewentualnego mechanizmu stabilizacji obrazu! Chociaż elektronika według instrukcji producenta powinna rejestrować użycie statywu i automatycznie dezaktywować stabilizator obrazu w takim przypadku, nie zawsze działa to niezawodnie. Jeśli stabilizator obrazu pozostanie aktywny, grożą "poruszone" gwiazdy pomimo statywu!



Stabilizator obrazu ("Image Stabilizer") lepiej wyłączyć, gdy aparat jest na statywie.

"Poruszone" gwiazdy spowodowane przez stabilizator obrazu podczas użycia statywu.

3. Robienie zdjęć

Dużym wyzwaniem jest jak najdokładniejsze skoncentrowanie na "Nieskończoność". Autofokus często zawodzi nawet przy jasnych gwiazdach, więc jedynie ręczne ustawienie odległości wchodzi w grę.

Niestety nawet wskaźnik "Nieskończoność", który występuje w niektórych obiektywach, z reguły nie jest wystarczająco precyzyjny.



Wskaźnik "Nieskończoność" nie jest wystarczająco precyzyjny podczas szukania najlepszego punktu ostrości.

Idealnymi modelami aparatów do ostrości są modele kamer z funkcją "na żywo", w których można wyostrzyć jasną gwiazdę na ekranie kamery i precyzyjnie dostroić ostrość przy dużym powiększeniu.



Przełącznik automatycznego ostrości pozostaje ustawiony na „MF” po wykonaniu ostrości.



Teraz skieruj aparat na wybrany obszar nieba. Przy zdjęciach z szerokim kątem było by wskazane uwzględnienie pierwszego planu na zdjęciu, na przykład krajobrazu lub pięknych drzew. Kierując aparat na radiant roju meteorów, nie zwiększa to koniecznie szans na złapanie jasnych meteorów. Im bliżej radiantu pojawi się meteor, tym krótsza będzie jego ślad świetlny, ponieważ porusza się w kierunku obserwatora. Dlatego też obszary nieba na uboczu radiantu są również odpowiednie, gdzie można zobaczyć szczególnie długie ślady świetlne.

Przy wyborze ogniskowej musisz podjąć decyzję: Jeśli używasz obiektywu o bardzo szerokim kącie widzenia, w skrajnym przypadku nawet rybie oko o kącie widzenia 180 stopni, możesz uchwycić całe niebo. Wtedy nie umknie Ci żaden jasny meteor, niezależnie od tego, gdzie na niebie może się pojawić. Wady są takie, że ślad świetlny będzie bardzo mały. Inne skrajności to obiektyw teleobiektywu, który uchwyci jedynie stosunkowo mały obszar nieba. Wtedy szansa na to, że meteor przemiśnie przez twoje pole widzenia, jest odpowiednio mniejsza. Jednak jeśli masz potrzebne szczęście, ślad świetlny będzie duży i bogaty w detale. Dobre rozwiązanie to obiektyw standardowy lub lekko szerokokątny.

Jeśli masz więcej niż jeden aparat, możesz również rozważyć pracę z kilkoma aparatami i ogniskowymi jednocześnie.

Przy wyborze odpowiedniego czasu naświetlania istotna jest kwestia, czy akceptujesz przedłużony obraz słabych punktów na zdjęciu gwiazd lub nie. Jeśli nie, czas naświetlania, w zależności od użytej ogniskowej, musisz ograniczyć do wartości omawianych w części 1 tego samouczka („Zdjęcia atmosferyczne zmierzchowe"). Jeśli jednak akceptujesz rozmyte gwiazdy, górna granica czasu naświetlania jest określona przez pozostałe światło nieba w nocy. W zależności od lokalizacji i warunków obserwacyjnych musisz zawsze zapobiegać nadmiernemu naświetleniu nieba i obszarom z pełnymi pikselami.

Jeśli używasz kablowego lub bezprzewodowego spustu migawkowego, którego spust można zablokować, możesz skonfigurować aparat na „sekwencyjne robienie zdjęć” i ustawić odpowiedni czas naświetlania, nie mogąc w tym przypadku korzystać z funkcji „BULB”, ale musisz wybrać ustalony czas, który w przypadku wielu modeli aparatów może wynosić maksymalnie 30 sekund. Następnie naciśnij spust migawki i zablokuj go, wtedy aparat automatycznie będzie robił zdjęcia jeden po drugim, aż bateria będzie wyczerpana lub karta pamięci będzie pełna.

Ostateczny sukces zależy od przypadkowego pojawienia się jasnego meteoru w czasie naświetlania dokładnie w miejscu na niebie, które jest w zasięgu pola widzenia kamery.

Przetwarzanie obrazu

Niezbędne kroki obróbki obrazu w dużej mierze zależą od charakterystyki materiału wyjściowego. Dlatego poniższe wyjaśnienia należy traktować jako schemat, a nie jako „przepis kulinarny”. Gdybyśmy dokładnie te same kroki z tymi samymi wartościami zastosowali do innego materiału obrazkowego, rezultat mógłby być katastrofalny.

Najpierw otwórz plik RAW twojego zdjęcia meteoru w Photoshopie. Pojawi się moduł „Camera Raw”, w którym obraz będzie „obrabiany”. Już tutaj można osiągnąć istotne poprawy. Włącz funkcję Alarmu przed prześwietleniem, klikając na małą czarną strzałkę powyżej wyświetlanego histogramu:



„Ekran startowy” Konwertera „Camera Raw” w programie Photoshop. Przesuwając suwak „Naprawa” (dolna strzałka) w prawo, można „uratować” nadmiernie naświetlone, jasne gwiazdy przed całkowitą nasyconką, jeśli to konieczne. Emisje światła z miast czasem powodują rozjaśnienie tła nieba, które często przechodzi w czerwień. Patrząc na obraz i odpowiadający mu histogram (górna strzałka po lewej) jasno to ukazują. Czerwona strzałka w prawym górnym rogu wskazuje na niewielki przycisk, który trzeba kliknąć, aby zauważyć obszary prześwietlenia na obrazie.

W kolejnym kroku należy usunąć zabarwienia kolorystyczne. Do tego celu służą suwaki Temperatury i Odcienia:



Aby usunąć żółte zabarwienie, suwak „Temperatury” (górna czerwona strzałka) został przesunięty w lewo. Suwak „Odcienia” (dolna czerwona strzałka) został przesunięty w prawo, aby z jednej strony uzyskać tło nieba o neutralnym kolorze, a z drugiej strony zrównać „góry danych” trzech histogramów dla kanałów czerwieni, zieleni i niebieskiego światła (czerwona strzałka z góry).

Następnie kliknij trzecią zakładkę konwertera RAW o nazwie Detale. Tam reguluje się ostrość obrazu i redukcję szumu:



Aby sprawdzić efekt dokonanych ustawień, warto wyświetlić ujęcie w skali „100%”. Kliknij na pole oznaczone lewą czerwoną strzałką i wybierz z listy „100%”. Prawe strzałki pokazują zmienione ustawienia.



Unikaj dodatkowego wyostrzania, dlatego przesunąłem suwak Wartość (najwyższa strzałka) całkowicie w lewo. Powodem jest to, że dodatkowe wyostrzanie obrazu mogłoby wyraźniej uwydatnić szum. Natomiast przy Redukcji szumu przesunąłem zarówno Szum luminowany, jak i Szum barwny przesuwając suwaki w prawo. W zależności od modelu kamery, czasu naświetlania i wartości ISO, powinieneś decydować o odpowiednich wartościach w oknie podglądu obrazu.

Z przyciskiem Otwórz obraz zakończysz „Obróbkę obrazu” i dokonasz końcowych poprawek w Photoshopie.

Nieprzyjemnie działa teraz przede wszystkim mocno rozjaśnione niebo; dlatego najlepiej spojrzeć na histogram za pomocą polecenia Photoshopa Obraz>Korekty>Krzywa tonalna... Najpierw zobaczysz łączny histogram wszystkich trzech kanałów kolorów:



RGB (strzałka) oznacza połączenie kanałów kolorów czerwonego, zielonego i niebieskiego.

Ponieważ zdjęcie nocnego nieba składa się głównie z ciemnej części nieba, maksymalna wartość histogramu nie powinna być przesunięta na prawo, jak ma to miejsce tutaj. Dlatego obcinasz teraz histogramy wszystkich trzech kanałów kolorów po lewej stronie (punkt czerni), tak aby stromo wzrastający „góra danych” znajdował się blisko punktu przecięcia, ale nie był przycinany. Wybierz poszczególne kanały kolorów jeden po drugim i wykonaj tę operację na każdym z trzech kanałów:



Wybierając kanał czerwony (górna strzałka), przesunąłem punkt czerni (mały czarny wskaźnik poniżej histogramu, dolna strzałka) do wartości "59", czyli tuż przed początkiem stromo wzrastającej górnej krawędzi.

Postępuj analogicznie z dwoma pozostałymi kanałami kolorów, czyli z zaznaczenia oczywiście możliwa jest indywidualna dla każdego kanału koloru wartość. Wynikiem tego przycięcia histogramów jest zdjęcie zrównoważone kolorystycznie, z ciemnym niebem i jasnymi gwiazdami.



Po przycięciu histogramów RGB niebo wydaje się ciemne i w neutralnym kolorze.

Ewentualnie mogą być potrzebne jeszcze drobne poprawki, aby uzyskać końcowy rezultat. Na przykład lekkie zwiększenie kontrastu za pomocą polecenia Photoshopa Obraz>Korekty>Krzywe...:



Poprzez s-faliste uformowanie krzywej gradientowej uzyskano zwiększenie kontrastu. Czerwone strzałki oznaczają pozycje, w których krzywa została przesunięta w dół (strzałka z lewej) i do góry (strzałka z prawej).

Rezultat starań prezentuje się następująco:



Poprzez zwiększenie kontrastu meteor staje się jaśniejszy.



Aby wyostrzyć kolory tropu świetlnego, zdecydowałem się na zwiększenie nasycenia kolorów na tym zdjęciu. W Photoshopie wybierz polecenie Obraz>Korekty>Odcień/Nasycenie...

Pojawi się następujące okno dialogowe:



Zwiększenie nasycenia kolorów do +35 uznano za odpowiednie. Zwróć uwagę na przedstawienie nieba, ponieważ zbyt duże nasycenie kolorów może sprawić, że stanie się plamisty i nierównomierny pod względem koloru.

Gotowe zdjęcie, zresztą wycinek z pierwotnego pełnego obrazu, prezentuje się następująco:



Zwiększone nasycenie kolorów w przypadku tego meteoru pokazuje początkowo zieloną barwę, która wkrótce przechodzi w czerwoną.

Przykładowe zdjęcia

Nie jest to szczególnie ładne zdjęcie, ale pokazuję je, ponieważ to szczęśliwy traf. Na początku zdjęcie ma „sportowe” tło: chciałem spróbować zrobić zdjęcie galaktyki Andromedy w ISO 3200, trzymając aparat w ręce tylko opleciony drzewem. Naświetlałem przez cztery sekundy z przysłoną 1:1,4 i obiektywem 35mm. Przypadkiem zeszła meteoryt Perseidów tuż poniżej galaktyki (duże powiększenie fragmentu obrazu).

Sześć meteorów Perseidów i mały „przebijak” (sporadyczny meteor) na tle letniej Drogi Mlecznej. Do tego użyto aparatu Canon EOS 20Da w sierpniu 2005 roku oraz obiektywu szerokokątnego z ogniskową 11mm i przysłoną 1:4. Z powodu złej pogody w Niemczech musiałem przenieść się do Alzacji we Francji, aby zrobić to zdjęcie.

Obiektyw rybie oko z ogniskową 8mm na aparacie pełnoklatkowym (Canon EOS 5D) uchwycił całe niebo w okrągłym obrazie. Widać pięć meteorów Perseidów i Mleczną Drogę. Wielki Wóz jest widoczny u dołu obrazu.





Niestety przy zdjęciach meteorów szczęście nie zawsze było po mojej stronie. Dlatego podaję kilka linków do imponujących zdjęć innych autorów z archiwum „Astronomy Picture of the Day” (APOD) NASA:

http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap081011.html

http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap080911.html

http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap080814.html

http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap080103.html

http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap070812.html

http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap061118.html

http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap061023.html

http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap041222.html

http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap040813.html

http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap031116.html

http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap020816.html

http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap011122.html

http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap991202.html



Informacja:

Wszystkie użyte przykłady zdjęć nie są fotomontażami, ale powstały w opisany w poradniku sposób.